Σινέ Κρονιο01/04/2009 - 19:30
Το στόρι: Η ιστορία του Χάρβεϊ Μιλκ, δημοτικού συμβούλου του Σαν Φρανσίσκο και πρώτου δηλωμένα ομοφυλόφιλου εκλεγμένου δημόσιου λειτουργού στις ΗΠΑ, ο οποίος δολοφονήθηκε από πολιτικό του αντίπαλο το 1978.
Υποκλιθείτε στο ταλέντο ενός μεγάλου ηθοποιού. Ο Σον Πεν αποδεικνύει –για άλλη μια φορά- τι σημαίνει ηθοποιός με χάρισμα, καθώς τον βλέπεις να μεταμορφώνεται, να είναι ο Χάρβει Μιλκ στην καινούρια ταινία του Γκας Βαν Σαντ.
Ένα καλογραμμένο σενάριο, για τη ζωή του αγνώστου έως σήμερα στους περισσότερους Μιλκ, που αποτέλεσε άνθρωπο-σύμβολο του γκέι κινήματος της δεκαετίας του ’70, γίνεται η αφορμή για να αναδείξει και πάλι τη γνήσια σκηνοθετική του ματιά ο Γκας Βαν Σαντ, που τον τελευταίο καιρό είχε εκπλήξει τους θεατές μόνο δυσάρεστα.
Σε μια εποχή που στη συντηρητική Αμερική κυριαρχούσε το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», ένας άνθρωπος έρχεται από το πουθενά και προσηλυτίζει με την απλότητα και την ειλικρίνειά του κόσμο ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Πιστεύω του η διαφορετικότητα και η αποδοχή της. Κινητήρια δύναμη των πράξεών του η ελπίδα.
Θα τον ακολουθήσουν χιλιάδες, γιατί ο Μιλκ δεν παρουσιάστηκε ως ο αλάνθαστος ήρωας, που κοίταζε τους «κοινούς θνητούς» από ψηλά. Ήταν ένας από αυτούς, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, απλός, οικείος, με ελαττώματα και αδυναμίες. Ούτε είχε κάποια διάθεση να αγιοποιηθεί ή να πεθάνει για τα πιστεύω του. Αντίθετα, αυτό που θαυμάζεις στον Μιλκ είναι το πάθος του για ζωή.
Αν και η ιστορία του Μιλκ συνέβη πριν 30 χρόνια, παρόλα αυτά μοιάζει εξαιρετικά επίκαιρη και σύγχρονη, σε μια εποχή που ο κόσμος ψάχνει να βρει και πάλι την ελπίδα του σε κάτι ή κάποιον.
Με ένα εξαιρετικό καστ, ο Γκας Βαν Σαντ παρουσιάζει μια βαθιά ανθρώπινη ταινία, απ’ τις καλύτερες της χρονιάς, και ελπίζουμε ο Σον Πεν την βραδιά των Όσκαρ να φύγει με το χρυσό αγαλματάκι, γιατί πραγματικά το αξίζει (επιφυλάσσομαι βέβαια γιατί ακόμα δεν έχω δει τον «Πυγμάχο»).
Αθανασία Μιχοπούλου (www.tranzistor.gr)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου