Προβολή 03/02 : Ραγισμένες Αγκαλιές

Την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου στις 7:30 μ.μ. στο πλαίσιο της κινηματογραφικής λέσχης ‘Στιγμές της Πόλης’ θα προβληθεί η ταινία:

ΡΑΓΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ

του Πεδρο Αλμοδοβάρ 

Πρωταγωνιστούν: Πενέλοπε Κρουζ, Λουί Ομάρ, Μπλάνκα Πορτίγιο, Χοσέ Λουί Γκόμεζ, Ταμάρ Νόβας, Ρουμπέν Οτσαντιάνο.

Διάρκεια: 127 λεπτά. 

 

Περίληψη: Μετά το εξαιρετικό "Γύρνα Πίσω", ο Πέδρο Αλμοδοβάρ γράφει και σκηνοθετεί μια ιστορία για τον θάνατο, τη ζήλια και την προδοσία και συνεργάζεται ξανά με την μούσα του Πενέλοπε Κρουζ. Το "Broken Embraces" συμπεριλήφθηκε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 62ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Κανών. Ένας άντρας γράφει, ζει και αγαπάει μέσα στο σκοτάδι. Ήταν το θύμα ενός μοιραίου αυτοκινητικού δυστυχήματος δεκατέσσερα χρόνια νωρίτερα, στο οποίο δεν έχασε απλά την όρασή του, αλλά και τη γυναίκα της ζωής του. Ένα βράδυ ξεκινάει να αφηγείται την οδυνηρή αυτή ιστορία, μια ιστορία συγκινητική και τραγική. Μια ιστορία που μπορεί να αποτυπωθεί με τη φωτογραφία δύο ερωτευμένων ανθρώπων που αγκαλιάζονται και που κάποιος έχει σκίσει σε χίλια κομμάτια…

Κριτικές : Διακεκομμένες ανεκπλήρωτες σχέσεις. Ιστορίες χωρίς τέλος. Μισές, σπασμένες αγκαλιές. Ο σκηνοθέτης-ήρωας του Αλμοδόβαρ έζησε τη ζωή του χωρίς ένα χάπι έντ- δεν το γεύτηκε ο ίδιος, αλλά δεν το χάρισε και στους γύρω του. Ο έρωτας της ζωής του είχε τραγική κατάληξη, η ερωτευμένη μαζί του πιστή ατζέντης δεν είχε καμία ελπίδα, αλλά και η "μεγάλη ταινία" της καριέρας του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Μεσήλικας πλέον, κι έχοντας χάσει το φως του, αρχίζει να αφηγείται ιστορίες προσπαθώντας να συνδέσει το κενό παρόν του με το τραυματικό παρελθόν. Τι άλλο μπορεί να κάνει ένας σκηνοθέτης, χωρίς ταινία, χωρίς φως, χωρίς εικόνα, παρά να καταφύγει στη δύναμη της ίδιας της ιστορίας;

Δίπλα του, ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ παραδίδει μία φιλμική άσκηση πάνω στην αφήγηση. Κινηματογραφικές αυτοαναφορές (η ταινία μέσα στην ταινία κλείνει το μάτι στις "Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης"), φόροι τιμής στο φιλμ νουάρ και το μελό, ταυτόχρονα όμως και μία νεοαποκτηθείσα αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία η οποία διαφαίνεται περίτρανα στη χρήση της μουσικής: ο άλλοτε πρόθυμος να μας πλαντάξει με το συνδυασμό μελό εικόνας και παθιασμένων τραγουδιών Πέδρο, αφήνει εδώ τα πλάνα του με φυσικό ήχο και χρησιμοποιεί το σκορ του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας με σύνεση. Έτσι τον κύριο λόγο παίρνει η αφήγηση, η μνήμη, η Ιστορία έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τα larger than life πλάνα του. Έτσι ο φακός ακουμπάει με εμπιστοσύνη στις στιβαρές ερμηνείες των ηθοποιών του. Μεγαλειώδης ο Λουίς Χομάρ στο ρόλο του ξεπεσμένου σκηνοθέτη που αγαπά το σινεμά όσο και τον ίδιο τον έρωτα. Βουβά σπαρακτική η Μπλάνκα Πορτίγιο ως η -καταδικασμένη στο ρόλο της φίλης- ερωτευμένη γυναίκα. Αναμφισβήτητα λαμπερότερη όλων η Πενέλοπε Κρουζ. Μπορεί να κέρδισε το Όσκαρ της με ταινία του Γούντι Άλεν, αλλά ο Πέδρο μοιάζει να είναι ο μόνος που βγάζει την ηθοποιό από μέσα της. Όχι την καρικατούρα. Ως ερωτευμένος άντρας κλέβει τα χαμόγελά της, τα πιο εσωτερικά της βλέμματα, την αλήθεια της. Και μετά τη διογκώνει και τη φωτίζει σε μια τεράστια οθόνη. Και νιώθεις οτι σε πλημμυρίζει, σε ξεπερνά. Δυστυχώς, όμως, οι ισορροπίες χάνονται νωρίς. Στην ταινία όπου αποτυπώνει τη βασική του κοσμοθεωρία για τη ζωή και την τέχνη, ο Αλμοδόβαρ δεν θέλει απλώς να πει πολλά. Θέλει να τα πει όλα. Η αγκαλιά του είναι σαρωτική, σε πνίγει, σε αφήνει αμήχανο. Είναι όμως αδύνατον να σε αφήσει αδιάφορο. Παρά τα σεναριακά άλματα, τις μπερδεμένες προθέσεις και τις άνισες εντάσεις, ο τυφώνας Πέδρο έχει μεταδώσει την αναγκαιότητα της ιστορίας του, έχει αναστατώσει τις αισθήσεις. Σε έχει αφήσει χωρίς χάπι έντ, αλλά με τα χέρια ορθάνοιχτα. ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ/ΣΙΝΕΜΑ

Οι Ραγισμένες Αγκαλιές είναι ένα έργο ψυχρό, μεθοδικό, στρογγυλεμένο. Τέλειο σαν ζωντανό γλυπτό που έχει παγώσει από αρχαία λάβα, αλλά όχι πρωτότυπο, συγκρινόμενο με τη φιλμογραφία του Αλμοδόβαρ. Η ψυχή του είναι ένα μεγάλο κορίτσι που στα χέρια του μέντορά της, ενός σεναριογράφου και σκηνοθέτη, ολοκληρώνεται ως γυναίκα και μεταμορφώνεται σε μια οπτασία βγαλμένη από το σινεμά. Μαζί γυρίζουν το Κορίτσι με τις βαλίτσες, μια ελεύθερη και πεντανόστιμη διασκευή του Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, χαλαρό κλείσιμο του ματιού του Αλμοδόβαρ στον εαυτό του και στους φαν της κωμικής του πλευράς, καταμεσής μιας ταινίας σοβαρής και δραματικής. Οι «ξένες» ταινίες που επισκέπτεται ο Ισπανός δημιουργός αυτήν τη φορά είναι το Ταξίδι στην Ιταλία του Ροσελίνι και το Kiss of Death. Μεγαλύτερη σημασία έχει το πρώτο, όπου η Μπέργκμαν, σε μια περιήγηση της με τον εραστή Τζορτζ Σάντερς, αντικρίζει ένα ζευγάρι που κοκάλωσε η λάβα της Πομπηίας και τρομάζει στη θέα του ερωτικού της κισμέτ. Τη σκηνή παρακολουθούν στην τηλεόραση η Λένα και ο Ματέο, στο ερωτικό τους καταφύγιο, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Το προειδοποιητικό σημάδι είναι ένα από τα πολλά καμπανάκια της επικινδυνότητας, της θνησιμότητας της σχέσης τους. Απομακρυσμένοι από το ρεαλισμό, σε ένα μπάνγκαλοου στην παραλία της Φαμάρα, γεύονται ήσυχα χάδια στο περιθώριο της φούριας που τους περιβάλλει στο πολλαπλό σενάριο που τους επιφυλάσσει ο Αλμοδόβαρ. Από το αιώνια αγκαλιασμένο αντρόγυνο της Πομπηίας περνάμε σε μια αγκαλιά που δεν θα κρατήσει στην πραγματικότητα. Το γνωρίζουμε από την πρώτη στιγμή της αναδρομικής αφήγησης και βλέπουμε τις ουλές της κατάληξής του - ο σκηνοθέτης που φώτισε μια γυναίκα καταδικάζεται στο σκοτάδι από έναν θεό τιμωρό. Ωστόσο, μέσω της τέχνης, η ιστορία αναπαρίσταται. Ο θεατής ακούει τα γεγονότα και ο ήρωας Ματέο Μπλάνκο ξυπνάει από τον βαρύ λήθαργο για να ξαναμοντάρει, μέσα στην ταινία, την ταινία που γύρισε με τη μούσα του. Μια ταινία που έμεινε ανολοκλήρωτη, θανάσιμα τραυματισμένη κι αυτή από την τραγική ειρωνεία. Έχει την ευκαιρία να ξαναζήσει τις κοινές στιγμές. Ο Αλμοδόβαρ σχολιάζει, λέγοντας μέσω του Ματέο Μπλάνκο, πως μια ταινία έχει χρέος να μονταριστεί μέχρι τέλους και να προβληθεί. Και για να ολοκληρωθεί, κυριολεκτικά και μεταφορικά πρέπει να χυθεί αίμα, όπως στην περίπτωση της Λένα και του Ματέο, που γαρνίρονται στην πλοκή από έναν επίσημο εραστή που γυρίζει το making of και μια κρυφή αγαπημένη, καθώς και μια σκάλα που παίζει μεγάλο ρόλο στην κρίσιμη σκηνή - απαραίτητα συστατικά ενός πολύσημου μελοδράματος που ανακατεύει το κλασικό Χόλιγουντ, την ευρωπαϊκή παράδοση και τις αλμοδοβαρικές αναφορές και αυτό-αναφορές. Ναι, το στόρι είναι μπλεγμένο και γοητευτικό. Ιδιωματικό και ευφάνταστο, με ένα πλάνο ανάπτυξης που αποτελεί πλέον πατέντα κανονικότητας του σκηνοθέτη. Στα χέρια του, η πειθαρχημένη Κρουθ, άνιση και απρόβλεπτη με άλλους, αποθεώνεται και απογειώνεται με αξιοζήλευτη φλόγα. Και οι Ραγισμένες Αγκαλιές είναι μια cautionary tale ζήλειας, πάθους, τιμωρίας και τέλους, ένα ζαλιστικό déjà vu επιλογών και πεπρωμένου, μια ακόμη ραψωδία του Πέδρο στη σαρωτική δύναμη της μούσας. Υμνώντας με αυτό τον τρόπο την ιδανική στα μάτια του πλάστη γυναίκα, ξορκίζει τον θάνατο της έμπνευσης και ξαναγεννιέται. Αυτό είναι το κόλπο και το κίνητρό του.Θοδωρη Κουτσογιαννοπουλος/Lifo