Προβολή Τετάρτη 27 Ιανουαρίου : Κυνόδοντας

Την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου στις 7:30 μ.μ. στο πλαίσιο της κινηματογραφικής λέσχης ‘Στιγμές της Πόλης’ θα προβληθεί η πολυβραβευμένη και πολυσυζητημένη ταινία:

Ο ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ / DOGTOOTH

του Γιώργου Λάνθιμου.
 με τους Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαίρη Τσώνη, Άννα Καλαϊτζίδου



Υπόθεση: Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Τα παιδιά επίσης πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλέυει σαν φρουρός security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Όλη η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μεγάλη κόρη, λατρεύει την Χριστίνα. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της κάτι άλλο σε αντάλλαγμα.

Βραβεία & Συμμετοχες σε Φεστιβαλ : Ο Κυνόδοντας, ξεκίνησε τη διεθνή του καριέρα από το πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, στο οποίο απέσπασε το Α΄ Βραβείο και το Βραβείο Νεότητας. Στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σεράγεβο, ο Κυνόδοντας πήρε το Β΄ βραβείο της Κριτικής Επιτροπής και το Α’ βραβείο γυναικείας ερμηνείας που μοιράστηκαν οι δύο πρωταγωνίστριες της ταινίας, Αγγελική Παπούλια και Μαίρη Τσώνη.  Στο 38ο Φεστιβάλ Νέου Κινηματογράφου του Μόντρεαλ που έγινε από τις 7 έως τις 18 Οκτωβρίου απέσπασε το Α’ βραβείο Louve d’ Or. Στο Διεθνές Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου SITGES της Καταλονίας κέρδισε το Bραβείο  Καλύτερης Ταινίας του διαγωνιστικού τμήματος της Επιτροπής Νέων (Best Motion Picture Fantastic - Young Jury Award) και το Βραβείο Citizen Kane για τον καλύτερο Νέο Σκηνοθέτη (Citizen Kane Award for best New Director). Επίσης προβλήθηκε στα κινηματογραφικά φεστιβάλ της Βαρσοβίας και του Λονδίνου.

Κριτικές : 

«Μαμά, βρήκα δύο ζόμπι μικρά. Να στα φέρω;», ρωτάει η κόρη, βλέποντας στον κήπο της έπαυλης δύο κίτρινα λουλούδια. Θαυμάζει μια καραμπίνα (πολύ όμορφο λευκό πουλί) και στο οικογενειακό τραπέζι ζητάει το τηλέφωνο (δηλαδή το αλατοπίπερο). Ο πατέρας μπαίνει με ψαροτούφεκο στην πισίνα για να πιάσει τα ψάρια, τα οποία τοποθέτησε πριν από λίγο. Τα τρία παιδιά (δύο κορίτσια, ένα αγόρι) νομίζουν ότι τα αεροπλάνα είναι παιχνίδια που θα προσγειωθούν στην αυλή τους.

Η πενταμελής οικογένεια του «Κυνόδοντα» έχει μια «ξεχωριστή» εικόνα του κόσμου. Για την ακρίβεια, τα παιδιά δεν έχουν καμία. Ζουν σε συνθήκες ενός «πειράματος» το οποίο έχουν αποφασίσει οι γονείς τους γι' αυτά. Η βιολογική ηλικία τους πρέπει να είναι γύρω στα 25, αλλά ο χρόνος είναι κι αυτός μια ειδική, ακραία, συνθήκη. Δεν έχουν διαβεί ποτέ τον φράχτη που περιβάλλει την εύπορη μονοκατοικία τους, οι λέξεις αποκτούν το περιεχόμενο που αποφασίζει η μαμά, η σεξουαλικότητα είναι μια παρόρμηση που αντιμετωπίζεται «κλινικά», η πλήξη μιας τετραγωνισμένης, περίκλειστης ζωής θα οδηγήσει στην ακατανίκητη έλξη να ανακαλύψουν τι βρίσκεται πίσω από τον φράχτη. Βασικός κανόνας: ένα παιδί είναι έτοιμο να φύγει από το σπίτι όταν πέσει ο δεξιός ή ο αριστερός κυνόδοντας.

Ο Γιώργος Λάνθιμος απλώνει στον καμβά την ελληνική οικογένεια σαν πίνακα του Φράνσις Μπέικον. Ωμό, παραμορφωτικό, σε χώρο ελλειπτικό και ακαθόριστο. Οι ακρωτηριασμοί είναι ψυχικοί, η αγωνία και η απελπισία, το αδιέξοδο και το άγχος προκύπτουν από την απόλυτη καθήλωση. Δεν υπάρχει εξέλιξη. Ο νεαρός σκηνοθέτης, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, αιφνιδιάζει. Η ωριμότητα, η πυκνότητα, η πειθαρχία με την οποία δουλεύει ένα θέμα που κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Το αποτέλεσμα: μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας. Φέρει το στίγμα και την ανησυχία ενός δημιουργού που δοκιμάζει τις αντοχές ενός συστήματος απόλυτου εγκλεισμού, μέσα από ένα γκροτέσκο κώδικα. Οικονομία μέσων, καμία φλυαρία, ο στόχος δεν χάνεται ποτέ. Η ρήξη - ενηλικίωση, ο ξένος που παραβιάζει τις «αρχές», η αβεβαιότητα που οδηγεί στη γνώση. Ολα χωρούν με κοφτές, αδρές πινελιές, σ' ένα σύνολο ενορχηστρωμένο με απόλυτη ακρίβεια. Ερμηνείες που εντυπωσιάζουν με την αμεσότητα και πληρότητά τους.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

  Κυνόδοντας [5/5]
Ένας πατέρας. Μια μητέρα. Τρία παιδιά. Κι ένας ψηλός φράχτης.Ξέχνα την έννοια της σύνοψης για ένα έργο. Ξέχνα το χώρο και το χρόνο. Ξέχνα τη μητρική σου γλώσσα. Ξέχνα όσα συμβαίνουν γύρω σου ή έξω από τέσσερις τοίχους. Κράτα την ανάμνηση του πρότυπου επιμόρφωσης για κάθε ρόλο μας σε τούτη την κοινωνία. Λέγεται οικογένεια. Είναι το μοναδικό πράγμα που ισχύει και στον κόσμο του «Κυνόδοντα».Δε χρειάζεται να περάσει αρκετή ώρα για ν’ αφοσιωθείς σ’ αυτό τον καινούριο κόσμο. Τα πράγματα, αρχικά, δείχνουν ευχάριστα. Τα παιδιά ψυχαγωγούνται ή αθλούνται διαρκώς, η κάθε νέα λέξη που μαθαίνουν για να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους έχει μια εντελώς λάθος επεξήγηση (η οποία ηθελημένα προκαλεί το γέλιο του θεατή), ο γιος έχει το δικό του σεξουαλικό παιχνίδι στο πρόσωπο της Χριστίνας, που δουλεύει security στο εργοστάσιο του πατέρα, ενώ οι δύο αδελφές του εντρυφούν σε διάφορες μορφές τρυφερού... γλειψίματος. Είναι, δηλαδή, προφανές πως κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτή την οικογένεια. Καθώς αποκαλύπτονται όλο και περισσότερες αρχές που αφορούν σε συμπεριφορές και συνύπαρξη αποκλειστικά και μόνο εντός της οικίας της, εγκαταλείπουμε τις όποιες προβλέψιμες συγκρίσεις μ’ ένα μπουνιουελικό, σουρεαλιστικό σύμπαν που αστειεύεται στην παραμικρή έμφαση αλληγορίας και αφηνόμαστε στο παρθένο μονοπάτι της κινηματογραφικής εμπειρίας που πλάθει ο Γιώργος Λάνθιμος, αναζητώντας κατά διαστήματα μια συγγένεια με την κοινή λογική, το ανθρώπινα βιωμένο και τα όποια κοινωνικά στερεότυπα. Ανάλογα με την επαφή που θα έχετε με όλα αυτά, έτσι και θα αποκωδικοποιήσετε τον «Κυνόδοντα».Κανείς δε σκοπεύει να εξουδετερώσει το υποκειμενικό σε τούτο το φιλμ. Οι προοπτικές απλώνονται προς κάθε κατεύθυνση. Ο «Κυνόδοντας» μπορεί να είναι ένα κλινικά ψυχρό έργο για τη φρίκη του θεσμού της οικογένειας, που δεν τολμά ν’ ακουμπήσει το θέμα του με ρεαλιστικό τρόπο για να μην επιτρέψει την ταύτιση, να μην ανοίξει τα δικά σου τραύματα «ιδρυματισμού» από το παρελθόν του εγκλεισμού σου εκεί. Μπορεί να εκφράζει την άρνηση απέναντι στη διαιώνιση των ευθυνών και ρόλων ενός οικογενειάρχη on the making, ο οποίος επιλέγει την οδό ενός ψυχαναγκαστικού θρίλερ. Μπορεί να είναι ένα οριακά μελλοντολογικό σχόλιο πάνω στη φυγή και την απομόνωση από οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που πρώτα δημιουργήσαμε και εξαπλώσαμε σαν τέρας κι ύστερα κρυφτήκαμε μακριά του, σα μοναδική επιλογή σωτηρίας και ασφάλειας. Μπορεί να είναι μια νοσηρή φαντασία, πέρα από το ευκόλως εννοούμενο και ορατό, όπου κανείς δεν είναι μέλος μιας πραγματικής οικογένειας και οι υποτιθέμενοι γονείς απάγουν και μεγαλώνουν υπό τους δικούς τους νόμους και ψυχώσεις αυτιστικά όντα που στα δικά μας μάτια μοιάζουν με εικοσάχρονα, μα, στην πραγματικότητα, πρόκειται για ανήλικα παιδιά. Μπορεί να είναι ένα βουνό από σενάρια πιθανοτήτων, τόσο ανοιχτά όσο και το φινάλε του, που θέλει να σου κλείσει το μάτι με αισιοδοξία ή να τραβήξει από τα ρουθούνια σου όσο οξυγόνο έχεις για να παραμείνεις στη ζωή.Όπως κι αν «τη δεις», η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου βρίσκει συχνότερα τα σύνορά της με το χώρο του φανταστικού, με ήρωες δίχως ονόματα, χθες, αύριο, τόπο και χρόνο, που με τη μορφή ανθρώπου και σε ρόλους γονέων και παιδιών ξέμειναν σε μια ιδανικά περιφραγμένη no man’s land, έξω από την οποία είσαι έρμαιο φρικτότερων κακών, όπως τα λυσσαλέα νύχια και δόντια του ανθρωποφάγου είδους της... γάτας! Προσωπικά, δε θέλω να πιστέψω σε τίποτε... κανονικό. Απλά, την κάθε φορά που θα παρακολουθώ ξανά τον «Κυνόδοντα», θα επιδιώκω ένα ολοκληρωτικό disconnect με το εγώ κι όσα εκείνο κουβαλάει, μεγαλώνοντας μαζί μ’ αυτή την οικογένεια, σαν δυσλειτουργικό μέλος της κοινωνίας της μεγάλης οθόνης.Πέρα από την εξαιρετική πρωτοτυπία και τα ευρήματα του σεναρίου που υπογράφει ο Λάνθιμος μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου, τις γεωμετρικές συμφωνίες και τις late seventies αισθητικές εμμονές του σκηνοθέτη, τις καλοκουρδισμένες, σχεδόν στεγνές από συναίσθημα ερμηνείες από το σύνολο του καστ, μια παράξενα εκτυφλωτική γύμνια στο φως και τα χρώματα του Θύμιου Μπακατάκη (respect!) και τη σοφή μη χρήση score επικάλυψης, ο «Κυνόδοντας», ουσιαστικά, είναι αυτό που θα βρεις μέσα στο κεφάλι σου. Είναι αυτό που θα αναπνεύσει, θα σε απελευθερώσει ή θ’ απλώσει μέσα σου τη μαυρίλα ενός καρκίνου που θα σε κάνει να εύχεσαι να φύγεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τούτη τη ζωή. Μαζί, όμως, είναι και η καλύτερη ελληνική ταινία των τελευταίων είκοσι χρόνων. Που μπορεί ν’ αντέξει ακόμη και χωρίς την ταυτότητά της. Γιατί είναι ΣΙΝΕΜΑCINEMAD

Μια σατιρική αλληγορία βιβλικών διαστάσεων και μεγάλης ακρίβειας με θέμα τη μεθοδευμένη καταπίεση του ενστίκτου και της σεξουαλικότητας από τον Γιώργο Λάνθιμο, ο οποίος ξεσκίζει τον παραστρατημένο θεσμό της οικογένειας με το σταθερό χέρι ενός αισθητικού χειρουργού. Κι αν η κάμερα είναι στυλό, τότε ο ενοχλητικός, τολμηρός, σκοτεινά χιουμοριστικός Κυνόδοντας είναι μια ταινία με υπογραφή και ονοματεπώνυμο και γράφει τη δική της ιστορία στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά.LIFO