Την Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου στις 7.30 μ.μ. στο πλαίσιο της κινηματογραφικής λέσχης ‘Στιγμές της Πόλης’ θα προβληθεί η νέα κωμωδία του σπουδαίου Γούντι 'Αλεν :
ΚΙ ΑΝ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ;
Πρωταγωνιστούν: Λάρι Ντέιβιντ, Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ, Πατρίσια Κλάρκσον, Εντ Μπεγκλεϊ Τζουνιορ, Κονλεθ Χιλ.
Περίληψη: Ένας εκκεντρικός νεοϋορκέζος, δάσκαλος σκακιού, ο Μπόρις, εγκαταλείπει την μεγαλοαστική ζωή του για μια πιο μποέμικη ζωή. Όταν βρίσκει στο κεφαλόσκαλό του μία νεαρή κοπέλα από τη Δύση και προσφέρεται να την φιλοξενήσει για μια νύχτα, μια καινούργια ζωή ξεκινά γι' αυτόν. Μία απίθανη φιλία αναπτύσσεται ανάμεσά τους καθώς ο Μπόρις προσπαθεί να διαμορφώσει τις απόψεις της κοπέλας για τον κόσμο σύμφωνα με τις δικές του. Όταν η σχέση τους καταλήγει σε έρωτα και γάμο, παρά τα 40 χρόνια διαφοράς ηλικίας και τις αντιφατικές τους κουλτούρες, η φιλοσοφία του Μπόρις είναι πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να αρνηθείς στον εαυτό σου τις απολαύσεις της…
Ποταμιαία ευφυΐα. Ποταμιαίος μισάνθρωπος. Ποταμιαία κωμωδία. Ασταμάτητο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Σαν πολυβόλο. Με ΙQ εντυπωσιακό. Και με σκανδάλη και σφαίρα όλο χαμόγελο ειρωνικό. Δεν το πίστευα. Αρκεί να σας διηγηθώ την ιστορία να σας φύγει το σφράγισμα στο λεπτό. Ένας συνταξιούχος, καραφλός Εβραίος (Λάρι Ντέιβιντ) που περιφέρεται από καφενείο σε καφενείοστο Μανχάταν το γνωστό- κατεβάζει από την ταραγμένη και πανέξυπνη κούτρα του οτιδήποτε του έρθει και το εκτοξεύει εναντίον ανθρώπων, πολιτικών και αφασικών μυαλών. Ο πλήρης ορισμός του μισανθρωπισμού. Μια γκρίνια με σουρεαλιστικά επιχειρήματα χωρίς τελειωμό. Φανταστείτε ούτε γάτα δεν αντέχει στο διαμέρισμά του το φτωχό. Μόνος, έρημος και μονίμως επιθετικός. Σε ό,τι ανθρώπινο μπροστά του κυκλοφορεί. Ας πούμε. Για να βγάλει τα προς το ζειν, παραδίδει μαθήματα σκακιού σε μικρά παιδιά της γειτονιάς. Ε, δεν θα το πιστέψετε. Μόνο που δεν απλώνει χέρι να μετατρέψει το κεφάλι τους σε ταμπούρλο. Μικρά ζόμπι τα ανεβάζει, ανθρώπινα φυτά τα κατεβάζει. Ένας τύπος κουτσός. Μέσα και έξω. Ανάπηρος. Ολοσχερώς. Με βερμούδα και με φόντα επιστημονικά. Διότι, όπως λέει, θα μπορούσε να κερδίσει Νόμπελ Φυσικής με αντικείμενο την Κβαντομηχανική.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αυτό που διακηρύσσει μονίμως. Ανεφάρμοστες οι τέλειες θεωρίες. Γιατί; Οι άνθρωπο είναι ατελείς. Ψέματα; «Σαν είδος αποτύχαμε». Η εσχατολογία και η ιδεολογική τρομοκρατία πάνε σύννεφο. Όλα τα σοβαρά διατυπωμένα ανάλαφρα και ανεκδοτολογικά. Αυτή η μέγιστη αρετή του κωμικού. Αυτή και του Γούντι Άλεν του μικροσκοπικού. Παράδειγμα; «Μαστογραφία, μαστολίφτινγκ, κολονοσκόπηση, καρδιογραφήματα, αξονικές τομογραφίες, γιατί όλα αυτά; Στο τέλος στην κάσα θα καταλήξουμε και άντε γεια!». Ο παραληρηματικός μισανθρωπισμός δεν έχει τελειωμό: «Ο πατέρας μου αυτοκτόνησε επειδή κάθε μέρα διάβαζε πρωινές εφημερίδες με πολεμικούς τίτλους φρίκης». Ακόμα πιο ριζοσπαστικά: «Η Αμερική διαθέτει το χειρότερο πολιτικό σύστημα στη Δύση. Τα περισσότερα κολέγια παράγουν ανεγκέφαλα ζόμπι».
Ποια η σημασία αυτού του αστείου κλόουν που περιφέρεται κουτσαίνοντας σαν Ριχάρδος; Πρώτον, αυτοσαρκασμός. Ο ίδιος ο Γούντι Άλεν τα πιστεύει και τα υπογράφει όλα αυτά τα ακραία και αιρετικά. Δεύτερον, τα πιστεύει από τη μια, τα απορρίπτει από την άλλη. Πώς φαίνεται αυτό; Μα φυσικά από τη μορφολογία, την κατάσταση και την ποταμιαία εξυπνάδα ενός ανθρώπου που ζει τόσο μοναχικά. Ο μισανθρωπισμός του η ασπίδα της μοναξιάς του. Η συστηματική άρνησή του, το άσυλο της τρυφερής- στο βάθος- καρδιάς του. Η επιθετικότητά του, η άμυνά του. Το σακατεμένο πόδι του, η μαύρη ψυχή του. Κι όμως, τα δυσάρεστα και αντιπαθητικά προκύπτουν από μια δεύτερη ματιά. Αν ο θεατής επιθυμεί να δει λίγο πιο μακριά. Γιατί με την πρώτη, επιπόλαιη ματιά, θα πέσει κάτω από άφθονα χαχανητά. Είπαμε η κωμωδία είναι δράμα συν απόσταση και χρόνος!
Όμως «η μοίρα κάποια στιγμή σου χτυπάει την πόρτα». Έτσι ο Μπόρις Γιέλνικοφ (αυτό το όνομά του, κάτι μεταξύ Εβραίου και Ρώσου) μια μέρα, εντελώς τυχαία πέφτει πάνω σ΄ ένα άστεγο, κατάξανθο μικρό λουλούδι της Νέας Ορλεάνης. Εδώ ο Γούντι Άλεν συναντάει το «Χαμίνι» του Τσάρλι Τσάπλιν. «Οι πορείες μας διασταυρώθηκαν από την αστρονομική αλληλουχία των γεγονότων». Η Αστροφυσική και η Κβαντομηχανική με Ποίηση ερωτική. Άσε που το όνομά της είναι Μελοντί Σελεστίν (Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ). Και άσε που το μόνο πράγμα που κέρδισε με το σπαθί της, ήταν κάποιο έπαθλο σε πασαρέλα ομορφιάς κάποιας μικροαστικής γειτονιάς. Αταίριαστοι αλλά στο βάθος ομοιοπαθείς. Αδέσποτοι. Μοναχικοί. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τα ετερόκλητα έλκονται. Εξωτερικά ιλιγγιώδης η διαφορά. Ηλικίας, μόρφωσης, ιδεολογίας, καταγωγής. Εσωτερικά φτυστοί.
Ε, και; Εκείνη τον εκλιπαρεί. Εκείνος υποκύπτει και τη φιλοξενεί. Έτσι σιγά σιγά ο ένας δίνει και γεμίζει του άλλου τη μοναχική ζωή. Έτσι παντρεμένοι χωρίς ντροπή. Ο Ριχάρδος, ο Σκρουτζ, ο μισάνθρωπος Αϊνστάιν με ελεύθερη καρδιά. Η πλήρης ανατροπή. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Στο «αχούρι» των δυο ετερόκλητων πιτσουνιών εισβάλει η μάνα της Μελοντί (Πατρίτσια Κλάρκσον). Θεούσα, συντηρητική και εγκαταλειμμένη από σύζυγο στην επαρχία τη μικρή. Μεγαλοχωριάτα δηλαδή. «Μόλις την είδα κατάλαβα ότι προέρχεται από σαρκοφάγα φυτά». Πολιτιστικό σοκ. Μη βιάζεστε. Γιατί η Μαριέττα (το όνομα της θεούσας μητρός) τα φτιάχνει με καλλιτέχνη κι εκείνος με τη σειρά του σε φίλο και γκαλερίστα τη σπρώχνει. Εντός ολίγων ημερών η Μαριέττα αναδεικνύεται σε φωτογράφο τρομερή. Με έκθεση παρακαλώ. Και όχι μόνο αυτό. Κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι και με τον καλλιτέχνη αλλά και με τον γκαλερίστα. Η γελοιογραφία του «Ζιλ και Τζιμ» του Φρανσουά Τριφό. Και το πιο μουρλό. Την ίδια στιγμή, αυτή η αχαλίνωτη σεξουλιάρα μαμά, δεν εγκαταλείπει την ιδεολογία της επαρχίας τη συντηρητική. Συνωμοτεί προκειμένου η κορούλα της ένα όμορφο αγόρι να βρει και σαν καλή κοπέλα να αποκατασταθεί. Η σχιζοφρένεια της εποχής. Αποτυπωμένη σ΄ αυτήν τη Μαριέττα την τρελή.
Χωρίς κανένα δισταγμό, υποκλίνομαι σ΄ αυτό το απροσμέτρητο, διαβολεμένο μυαλό. Οι ατάκες, η ανθολογία μιας ιδιοφυίας. Οι καταστάσεις, το αναποδογύρισμα δραμάτων υπαρξιακών. Οι ερμηνείες στις πεντάδες των επερχόμενων Όσκαρ. Χωρίς τον Γούντι Άλεν η Αμερική θα ήταν σκέτη πλαστική χειρουργική. Κι όμως, ελάχιστοι βλέπουν τις ταινίες του σ΄ αυτήν τη χώρα την παρανοϊκή. Θεέ μου, τι ντροπή!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου