Πέρα από τις “Πόλις”

Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΣΕΡΡΩΝ

¨ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ¨

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ

Πέρα από τις “Πόλις”

(μια ταινία τεκμηρίωσης)

ΤΟΥ ΣΕΡΡΑΙΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ Δ. ΤΣIΓΚΑ

Τετάρτη 21 Απριλίου 21:30

Σινέ Κρόνιον

Επισκέπτομαι χρονιά τούτα δω τα μέρη, Βουλγαρία, φωτογραφικό ενδιαφέρον, την πρώτη φορά ιδιαιτέρα ανήσυχος και προβληματισμένος με την ασχήμια που αντίκρισα όχι του φυσικού τοπιού αλλά της απερίτεχνης αρχιτεκτονικής των σπιτιών των δρόμων ανθρώπων των ζωών, υποβάλλοντας με σε μεγάλο βαθμό το φαίνεσθαι

το είναι μάλλον πιο πέρα σκέφτηκα.

-Πιο πέρα δεν υπάρχει ρώτησα?

Τι πιο πέρα? και να υπάρχει δεν υπάρχει δρόμος μου είπε ένας κάτοικος του τελευταίου χωριού, εκεί τελειώνει ο κόσμος, σε υψόμετρο περίπου τα 1700 ήταν κάπου το 2002

Αφού ξεπέρασα τα επιφανειακά Project της επίπλαστης ανωτερότητας μου το είναι γίνονταν σιγά σιγά ορατό, εντυπωσιάστηκα με την αυτάρκεια τους την απλότητα της ζωής τους , την ανθρωπιά τους, την ακούσια αντίσταση σ αυτό που εμείς ονομάζουμε πολιτισμό εγώ θα έλεγα καταναλωτικός πολιτισμός και αυτή είναι ουσιαστικά η διαφορά μας αν εντάξουμε εμάς στην από δω πλευρά μπορούμε άφοβα να κάνουμε δάνεια να βάζουμε υποθήκη τα σπίτια μας και να βγαίνουμε κεφάτοι από τα Super markets να μαζευόμαστε στα ταβερνεία και να διασκεδάζουμε τρώγοντας (πως μια ανάγκη μας έγινε διασκέδαση δεν το κατάλαβα ποτέ)

Αυτοί όμως είχαν το βουνό, το δάσος τους έδινε τα υλικά για φτιάξουν τους ατελείωτους φράχτες λες και ήθελαν να περιφράξουν την πληγωμένη αξιοπρέπεια τους να χτίσουν, η γη φρόντιζε για την τροφή τους και ο αργαλειός για την ένδυση τους…..

Πέρα από τις “Πόλις”

(μια ταινία τεκμηρίωσης)

Πόλις, με ι, αρχαΐζουσα, σύστημα δομημένο με νόμους κανόνες τάξη ηθική, μικρογραφία των σημερινών κρατών που κατά πως φαίνεται μόνο γεωγραφική η εξέλιξη τους, εναρμονισμένη στην αρχέγονη εκείνη συνταγή του βίου & πολιτείας των πολιτών της που στο πέρασμα των αιώνων αφήνει και κάποιους απλά από έξω, περιθώριο.

.Πέρα από την πόλη μας λοιπόν, πέρα από το σπίτι μας πέρα από τον καναπέ μας, συμβαίνουν πράγματα και όταν πέσουν στην αντίληψη μας θεατές τα απολαμβάνουμε στον καναπέ μας, ανεβάζοντας έτσι τον δείκτη υπεροψίας, θεατές εμείς περαστικοί που αγοράζουμε card postal με την μιζέρια των άλλων.

Κι όταν ένα χαμόγελο κάπου προβάλει η κάποιο σημάδι ευτυχίας τότε αποδεικνύεται έμπρακτα η ματαιοδοξία της υπεροψίας μας αυτής.

Κι έτσι με μια road camera στο χέρι και τους κανόνες του δόγματος 95 κατά νου ο φωτογραφικός φακός τρυπώνει ανάμεσα στο παιχνίδι των παιδιών, συμμετέχει στο διάλογο των γυναικών της γειτονιάς , παίζει με το hula hoop της μικρής, συνδιαλέγεται με την νοικοκυρά προσπαθώντας να της πουλήσει μαξιλάρια, κοντοστέκεται σε κάθε πόρτα. καταγράφοντας καθημερινές σκηνές με σκοπό όχι να αναδείξει την μιζέρια, αλλά συμπάσχει με τον πόνο, να χαρεί με την χαρά, να γλεντήσει στον γάμο σαν προσκεκλημένη.

Ανάμεσα στο χθες και τον φακό που δαιμονισμένα ψάχνει για τετράγωνα στον ορίζοντα ή πάνω σε ανθρώπινα σταφύλια, χωρίς μνήμη, είναι ο δρόμος που χάθηκε ψάχνοντας τα χαμόγελα των αγγέλων.

Ανάμεσα

σε τοίχους που υψώθηκαν από την ιστορία άτακτα αφηρήμενα και μισοασβεστωμένα .Ανάμεσα

στην τύρβη της ζωής και τους ύμνους των πουλιών

Ανάμεσα

Στα σκέλια της πόλις η αθωότητα πριν χαθεί για πάντα.

Η αθωότητα που ετοιμάζεται να γεννήσει αδιαφορώντας για την οδύνη που προκαλεί το παιχνίδι των παιδιών στους περαστικούς.

Ανάμεσα

Σ αυτούς που ατενίζουν θέλοντας να πετάξουν στο αβέβαιο μέλλον τους .

Διαπεραστικός ο ήχος που αγωνίζεται να θρέψει.

Ανάμεσα

Σε κομμένες φέτες πλαγιές από δρόμους .

Ανάμεσα

Σε ασβεστόλιθους όμηρους των ποταμών.

Ανάμεσα

Στους μιναρέδες που προσπαθούν ν αγγίξουν τον θεό.

Ανάμεσα

Στους φράχτες των σπιτιών όπου η ελπίδα βαδίζει διαβαίνει στους δρόμους των χωραφιών κι ύστερα πετά στ αστέρια.

Ανάμεσα

Στον ουρανό π΄ ακούμπησε παράδοξα πάνω στην γη με τα αποσιωπητικά της βροχής

Κι έμεινε ο ήλιος να ζωγραφίζει σε παραθυρένια τελάρα πορτρέτα γέρων που πια μόνο ρωτάν, στην δική τους φωνή απαντώντας.

στα μέσα τους παράθυρα είναι η θέα

τα δρασκελούν τα βλέμματα

που ψάχνουν στη θαμπάδα, στα χαμένα τους χρόνια

Ανάμεσα

Στην έξαψη και τα τεντωμένα σχοινιά με τα προικιά της νύφης

Ανάμεσα

Στην μουσική και την σιωπή των σφιγμένων καρπών.

Ανάμεσα

Στα μεταμφιεσμένα μαξιλάρια και την συστολή των μικρών κοριτσιών, σκορπίζεται φθινοπωρινά μια χθεσινοβραδινή βροχή τυλίγοντας με μια υγρή χυδαιότητα τους καλεσμένους.

Ανάμεσα

Στο γκρίζο που απέκτησε χρώμα

Φόρεσε τα καλά του τα φτιασίδια

Κι όλα τα πήγαινε-έλα απέκτησαν έναν προορισμό.

Αδιαφορούν τα έμβια, βαδίζοντας παράλληλα,

Αμέτοχος είναι ο χώρος που μοιάζει σταματημένος

Εμπρός στον χρόνο που είναι αέναος.

Ανάμεσα

Στα βήματα των παιδιών που δρασκελίζουν τον χρόνο στον κόσμο που έφτιαξαν οι μεγάλοι, δεν είναι δικός τους ,

κάπου αλλού βρίσκεται ο κόσμος αγγέλων, μόνο έρχονται για λίγο έτσι από περιέργεια και ύστερα οι θαυματοποιοί βιάζονται να τα μεγαλώσουν.

Αλήθεια ποσά κατοστάρακια χρειάζεται κανείς για να χορτάσει αυτά τα παιδιά, Αλήθεια πόσα κατοσταράκια χρειάζεται κανείς για να χορτάσει όλα τα παιδιά.

Ανάμεσα

Στις χαράδρες της ιστορίας ένα τούνελ, λάρυγγας, επιτέλους να ενώνει την μουσική των σπλάχνων και το θρόισμα στις παρυφές του όρους Πιρίν με 2 μεγάλα όμικρον στον ουρανό. …..Ήλιος ……Φεγγάρι…..

Και……

Στο τελείωμα της μέρας ανάμεσα στους δρόμους και τους φράχτες, νωπά τα χνάρια των περαστικών που έφυγαν, το αεράκι της αυγής θα τα σβήσει, λίγο πριν ο ήλιος ανατείλει..

…..Όμως αυτή ειδοποιός διαφορά που τους κατατάσσει στα ματιά του πολιτισμένου κόσμου στις δεκαετίες του πριν, έψαχνε στο πέρασμα των χρόνων τον αποδιοπομπαίο τράγο και σαν σαράκι τρυπώνει και το πρώτο ροκανίδι εμφανίζεται,

ροκανίζει ο πολιτισμός των πολυεθνικών και των εμπόρων……

κι έτσι την τελευταία φορά είδα πως το πρώτο internet Cafe άνοιξε παίρνοντας την θέση του παραδοσιακού καφενείου, ο ιδιοκτήτης που με θυμόταν από την περασμένη φορά με υποδέχτηκε μιλώντας σε ένα κινητό τηλ, κάθισα στο αγαπημένο μου τραπέζι κοντά στο τζαμί που έβλεπε στο δρόμο, μου είπε πως αν θέλω μπορεί να μου φτιάξει και Νες καφέ, ζήτησα τσάι όπως πάντα, και κοίταξα το απέναντι μισοσοβαντισμενο δυόροφο σπίτι, ο πρώτος όροφος για τα ζώα και ο δεύτερος για τους ανθρώπους, παρατήρησα πως είχαν πεταχτεί τα ξύλινα παραθυρόφυλλα και την θέση τους την πήραν συνθετικά πλαστικά χρώματος άσπρου.

Ενώ στο δρόμο περπατούσε μια γυναικά ντυμένη κατά τα δυτικά πρότυπα,

Διαφέροντας σαν την μύγα μες το γάλα από τις υπόλοιπες που ήταν ντυμένες με τα παραδοσιακά ρούχα του αργαλειού

Ευρωπαία μου είπε ο ιδιοκτήτης που κατάλαβε τι σκεφτόμουν.

Πήρα στα χεριά το φακελάκι με την ζάχαρη κοίταξα την φωτογραφία της γυμνής γυναικάς που είχε επάνω και μου θύμισε τα γυμνά ποστερ που βάζουν οι νταλικέρηδες στις νταλίκες τους.

Το κακό έγινε…………………………..

Το πρώτο βήμα για τις πόλις έγινε κι αυτό ……….