Την Τετάρτη 4 Απριλίου στις 7.30 μ.μ. στο πλαίσιο της κινηματογραφικής λέσχης ¨Στιγμές της Πόλης¨ θα προβληθεί η ταινία ''Το Λιμάνι Της Χάβρης''
Το Λιμάνι Της Χάβρης
του Άκι Καουρισμάκι
Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κιν/φου &
Εύφημος Μνεία από την Οικουμενική Επιτροπή του 64ου Φεστιβάλ Καννών 2011
«Σταθερά απολαυστική, η νέα σκηνοθετική δουλειά του Άκι Καουρισμάκι κατακτά άνετα μια θέση ανάμεσα στις κωμικότερες στιγμές της καριέρας του.»
VARIETY
«Το “Λιμάνι της Χάβρης” αποδεικνύει πως ο Άκι Καουρισμάκι αποτελεί τον γνήσιο διάδοχο των Τσάπλιν, Ρενουάρ και Τατί στο χώρο της ουμανιστικής κωμωδίας.»
THE NEW YORK TIMES
«Ο Καουρισμάκι υιοθετεί μια αναπάντεχα γενναιόδωρη προσέγγιση απέναντι στη ανθρώπινη φύση. Η νέα του ταινία βρίθει από σαρδόνιο χιούμορ και προβάλλει την αναγκαιότητα του να παραμένει κανείς φιλάνθρωπος, ακόμη και όταν έρχεται αντιμέτωπος με πραγματικά αντίξοες συνθήκες.»
MOVIELINE
«Μια σπάνια, γνήσια συγκινητική κινηματογραφική εμπειρία, που δύσκολα μπορεί να την περιγράψει κανείς με λέξεις.»
FILM JOURNAL INTERNATIONAL
«Ένα μοναδικό φαινόμενο ευφυίας, μεθοδικής έμπνευσης και εκκεντρικού χιούμορ.»
CINEUROPA
«Παρά το γεγονός πως είναι μια σκανδαλωδώς ειρωνική ταινία, εντούτοις καταφέρνει να σε κάνει να θες να αντιμετωπίσεις τη ζωή με αισιοδοξία.»
VOGUE
«Ένα υπέροχο, σαρκαστικό και… “δαιμονισμένα” αισιόδοξο παραμύθι»
ENTERTAINMENT WEEKLY
Οι κριτικοί έγραψαν
«Σταθερά απολαυστική, η νέα σκηνοθετική δουλειά του Άκι Καουρισμάκι κατακτά άνετα μια θέση ανάμεσα στις κωμικότερες στιγμές της καριέρας του.»
VARIETY
«Το “Λιμάνι της Χάβρης” αποδεικνύει πως ο Άκι Καουρισμάκι αποτελεί τον γνήσιο διάδοχο των Τσάπλιν, Ρενουάρ και Τατί στο χώρο της ουμανιστικής κωμωδίας.»
THE NEW YORK TIMES
«Ο Καουρισμάκι υιοθετεί μια αναπάντεχα γενναιόδωρη προσέγγιση απέναντι στη ανθρώπινη φύση. Η νέα του ταινία βρίθει από σαρδόνιο χιούμορ και προβάλλει την αναγκαιότητα του να παραμένει κανείς φιλάνθρωπος, ακόμη και όταν έρχεται αντιμέτωπος με πραγματικά αντίξοες συνθήκες.»
MOVIELINE
«Μια σπάνια, γνήσια συγκινητική κινηματογραφική εμπειρία, που δύσκολα μπορεί να την περιγράψει κανείς με λέξεις.»
FILM JOURNAL INTERNATIONAL
«Ένα μοναδικό φαινόμενο ευφυίας, μεθοδικής έμπνευσης και εκκεντρικού χιούμορ.»
CINEUROPA
«Παρά το γεγονός πως είναι μια σκανδαλωδώς ειρωνική ταινία, εντούτοις καταφέρνει να σε κάνει να θες να αντιμετωπίσεις τη ζωή με αισιοδοξία.»
VOGUE
«Ένα υπέροχο, σαρκαστικό και… “δαιμονισμένα” αισιόδοξο παραμύθι»
ENTERTAINMENT WEEKLY
Η πιο γνήσια αισιόδοξη ταινία των τελευταίων χρόνων είναι ένα μαγικό παιχνίδι λιτότητας και μια υπέροχη έκρηξη καθαρών αισθημάτων. Και, πρώτα από όλα, ένα απίστευτο - και απολύτως λειτουργικό - μπέρδεμα ειδών, σχολών και επιρροών.
Ο τρελός Φιλανδός μάς άφησε και πάλι με ανοιχτό στόμα. Αυτή τη στιγμή είναι ο μόνος σκηνοθέτης που μπορεί να αποφλοιώνει τους χαρακτήρες του από κάθε συγκινησιακό βάρος και ταυτόχρονα να κάνει τον θεατή να ταυτίζεται μαζί τους και να συγκινείται.
Ένας ηλικιωμένος λούστρος (είχαμε θαυμάσει τον Γουίλμς στην «Μποέμικη Ζωή» το 1992) επιστρέφει κάθε βράδυ σπίτι του κουβαλώντας όλη την αστερόσκονη του κόσμου. Τίποτε δεν σηματοδοτεί την μιζέρια του ασήμαντου επαγγέλματός του, αφού κι ο ίδιος συμπεριφέρεται σαν σουρεαλιστής που βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τον ποιητικό ρεαλισμό.
Η γυναίκα του (η εντελώς καουρισμακική Κάτι Ουτίνεν) έχει βγει κατευθείαν από τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, ενώ σε κάθε κουβέντα τους κρύβεται κι ένα απρόσμενα αιχμηρό αστείο. Ειπωμένο βεβαίως με ανέκφραστο πρόσωπο.
Και τότε - κατά το συνήθειο του Καουρισμάκι - εμφανίζεται ένα οξύ κοινωνικό-πολιτικό πρόβλημα. Η μετανάστευση: ένας εξαθλιωμένος πιτσιρικάς Αφρικανός βγαίνει από την κοιλιά του κοντέινερ που τον μετέφερε στην Ευρώπη και χάνεται στους δρόμους της Χάβρης, πιστεύοντας ότι βρίσκεται ήδη στο Λονδίνο. Ο λούστρος θα γίνει ο προστάτης του.
Το λιμάνι της Χάβρης - το δεύτερο, μετά την Μασσαλία, μεγαλύτερο λιμάνι της Γαλλίας - βρίσκεται στη Νορμανδία, στη Μάγχη, απέναντι από την Αγγλία. Είναι δηλαδή κόμβος - ένα πέρασμα μεταναστών, μια πόρτα για την είσοδό τους στην, υποτιθέμενη, ευρωπαϊκή ευημερία.
Την ώρα όμως που ο μικρός Αφρικανός ονειρεύεται να πάει στο Λονδίνο για να συναντήσει την μητέρα του, ένας Αστυνομικός της περιοχής βρίσκεται στο κατόπι του. Είναι ο σύγχρονος Ιαβέρης και ο Νταρουσάν που τον παίζει λες κι ακολουθεί κατά γράμμα τις περιγραφές του Ουγκώ. Κι ο λούστρος όμως θυμίζει πια τον Γιάννη Αγιάννη, με ντελικάτες εξάρσεις υπερβολής και εσωτερικής ακρίβειας.
Στην συνέχεια γίνεται «το έλα να δεις» (και δεν πρόκειται βέβαια να το αποκαλύψω).
Να γράψω μόνο ότι θα δούμε σκηνές εκπληκτικής ποίησης να πραγματώνονται μέσα στην μπαναλιτέ μιας σαπουνόπερας. Θα δούμε θαύματα απρόσμενα και υπέροχα - και γι' αυτό πέρα για πέρα αληθινά. Θα δούμε επίσης τον Ζαν Πιέρ Λεό των «400 Κτυπημάτων» σαν σουρεαλιστικό φάντασμα και τον μοναδικό Πιέρ Εταίξ, τον σκηνοθέτη του «Γιο Γιο», να παίζει τον γιατρό και να ορίζει την ποιητική αυτών των θαυμάτων.
Δείτε το «Λιμάνι της Χάβρης» με καθαρή καρδιά. Θα σας ταξιδέψει στην χώρα που τα θαύματα είναι ακόμη εφικτά. Το έχετε ανάγκη.Ορέστης Ανδρεαδάκης
Ο τρελός Φιλανδός μάς άφησε και πάλι με ανοιχτό στόμα. Αυτή τη στιγμή είναι ο μόνος σκηνοθέτης που μπορεί να αποφλοιώνει τους χαρακτήρες του από κάθε συγκινησιακό βάρος και ταυτόχρονα να κάνει τον θεατή να ταυτίζεται μαζί τους και να συγκινείται.
Ένας ηλικιωμένος λούστρος (είχαμε θαυμάσει τον Γουίλμς στην «Μποέμικη Ζωή» το 1992) επιστρέφει κάθε βράδυ σπίτι του κουβαλώντας όλη την αστερόσκονη του κόσμου. Τίποτε δεν σηματοδοτεί την μιζέρια του ασήμαντου επαγγέλματός του, αφού κι ο ίδιος συμπεριφέρεται σαν σουρεαλιστής που βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τον ποιητικό ρεαλισμό.
Η γυναίκα του (η εντελώς καουρισμακική Κάτι Ουτίνεν) έχει βγει κατευθείαν από τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, ενώ σε κάθε κουβέντα τους κρύβεται κι ένα απρόσμενα αιχμηρό αστείο. Ειπωμένο βεβαίως με ανέκφραστο πρόσωπο.
Και τότε - κατά το συνήθειο του Καουρισμάκι - εμφανίζεται ένα οξύ κοινωνικό-πολιτικό πρόβλημα. Η μετανάστευση: ένας εξαθλιωμένος πιτσιρικάς Αφρικανός βγαίνει από την κοιλιά του κοντέινερ που τον μετέφερε στην Ευρώπη και χάνεται στους δρόμους της Χάβρης, πιστεύοντας ότι βρίσκεται ήδη στο Λονδίνο. Ο λούστρος θα γίνει ο προστάτης του.
Το λιμάνι της Χάβρης - το δεύτερο, μετά την Μασσαλία, μεγαλύτερο λιμάνι της Γαλλίας - βρίσκεται στη Νορμανδία, στη Μάγχη, απέναντι από την Αγγλία. Είναι δηλαδή κόμβος - ένα πέρασμα μεταναστών, μια πόρτα για την είσοδό τους στην, υποτιθέμενη, ευρωπαϊκή ευημερία.
Την ώρα όμως που ο μικρός Αφρικανός ονειρεύεται να πάει στο Λονδίνο για να συναντήσει την μητέρα του, ένας Αστυνομικός της περιοχής βρίσκεται στο κατόπι του. Είναι ο σύγχρονος Ιαβέρης και ο Νταρουσάν που τον παίζει λες κι ακολουθεί κατά γράμμα τις περιγραφές του Ουγκώ. Κι ο λούστρος όμως θυμίζει πια τον Γιάννη Αγιάννη, με ντελικάτες εξάρσεις υπερβολής και εσωτερικής ακρίβειας.
Στην συνέχεια γίνεται «το έλα να δεις» (και δεν πρόκειται βέβαια να το αποκαλύψω).
Να γράψω μόνο ότι θα δούμε σκηνές εκπληκτικής ποίησης να πραγματώνονται μέσα στην μπαναλιτέ μιας σαπουνόπερας. Θα δούμε θαύματα απρόσμενα και υπέροχα - και γι' αυτό πέρα για πέρα αληθινά. Θα δούμε επίσης τον Ζαν Πιέρ Λεό των «400 Κτυπημάτων» σαν σουρεαλιστικό φάντασμα και τον μοναδικό Πιέρ Εταίξ, τον σκηνοθέτη του «Γιο Γιο», να παίζει τον γιατρό και να ορίζει την ποιητική αυτών των θαυμάτων.
Δείτε το «Λιμάνι της Χάβρης» με καθαρή καρδιά. Θα σας ταξιδέψει στην χώρα που τα θαύματα είναι ακόμη εφικτά. Το έχετε ανάγκη.Ορέστης Ανδρεαδάκης
Συνέντευξη του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού Άκι Καουρισμάκι στην Κριστίν Μασόν
Κ.Μ.: Πως προέκυψε η ιδέα για το «Λιμάνι της Χάβρης»; Από το ολοένα αυξανόμενο φαινόμενο των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους αναζητώντας καλύτερη τύχη σε χώρες όπου κατά πάσα πιθανότητα θα χαρακτηριστούν «ανεπιθύμητοι»; Ή μήπως από την επιθυμία σας να γυρίσετε μια ακόμη ταινία στη Γαλλία;
Α.Κ. : Η συγκεκριμένη ιδέα βασάνιζε για αρκετά χρόνια το μυαλό μου, αλλά όταν αποφάσισα να την κάνω ταινία, δεν μπορούσα να αποφασίσω το που θα τη γυρίσω. Είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκό κράτος, εκτός, ίσως από το Βατικανό (αν και τώρα που το σκέφτομαι…). Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία φαντάζουν ιδανικές περιπτώσεις, καθώς σε αυτά τα κράτη το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης προκαλεί και τις περισσότερες εντάσεις. Εκείνο που τελικά αποφάσισα να κάνω, ήταν να επισκεφτώ όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές από τη Γένοβα μέχρι και την Ολλανδία, ώσπου στη Χάβρη, την ευρωπαϊκή πόλη των blues, της soul και του rock ’n’ roll, βρήκα αυτό ακριβώς που αναζητούσα.
Κ.Μ.: Στη Γαλλία το μότο μας είναι «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη». Ως φαίνεται, εκείνο που εσείς κρατήσατε για τις ανάγκες της ταινίας σας είναι το «αδελφοσύνη»…
Α.Κ. : Η αλήθεια είναι πως τα άλλα δύο πάντοτε μου έμοιαζαν υπερβολικά αισιόδοξα ως έννοιες. Την αδελφοσύνη, ωστόσο, μπορείς να τη συναντήσεις παντού – ακόμη και στη Γαλλία!
Κ.Μ.: Αυτή η «αδελφοσύνη» που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στους κατοίκους της υποβαθμισμένης γειτονιάς των ψαράδων, είναι που στην ταινία οδηγεί στη σωτηρία τον ανήλικο ήρωά της. Όμως, πολύ αμφιβάλλω αν μπορείς πλέον να τη συναντήσεις στην αληθινή ζωή…
Α.Κ. : Πραγματικά ελπίζω η αδελφοσύνη να μην έχει εκλείψει από τις ζωές μας. Διαφορετικά ζούμε ήδη σε αυτή την «κοινωνία των μυρμηγκιών», την οποία ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ανέφερε συχνά πως πρόκειται για το επόμενο στάδιο.
Κ.Μ.: Έχω την αίσθηση πως όσο περισσότερο αυξάνονται τα φαινόμενα βίας στην παγκόσμια κοινωνία, τόσο περισσότερη πίστη στον άνθρωπο δείχνετε εσείς. Μήπως έχετε «καταντήσει» απεγνωσμένα αισιόδοξος;
Α.Κ. : Πάντοτε προτιμούσα την εκδοχή του παραμυθιού όπου η Κοκκινοσκουφίτσα τρώει τον Κακό Λύκο και όχι το αντίθετο, αλλά στην αληθινή ζωή θεωρώ πως ο κάθε λύκος είναι προτιμότερος από τα… χλωμά πρόσωπα της Wall Street!
Κ.Μ.: Συναναστραφήκατε καθόλου με λαθρομετανάστες για τις ανάγκες της ταινίας σας;
Α.Κ. : Όχι, αλλά είχα γνωρίσει κάποιους παλιότερα.
Κ.Μ.: Στην ταινία ένα ανήλικο αγόρι από την Αφρική λειτουργεί ως συμβολισμός για τη λαθρομετανάστευση. Θεωρείτε πως τα νιάτα αποτελούν γενικότερα το σύμβολο της ελπίδας;
Α.Κ. : Δεν χρησιμοποιώ συμβολισμούς στις ταινίες μου, αλλά γενικά εμπιστεύομαι τους νέους ανθρώπους περισσότερο απ’ όσο εμπιστεύομαι ανθρώπους σαν κι εμένα. Όχι, δηλαδή, πως αυτό είναι αρκετό, αλλά, τουλάχιστον, εμπιστεύομαι απεριόριστα τον Μπλοντέν Μιγκέλ, τον ηθοποιό που ενσαρκώνει στην ταινία το συγκεκριμένο αγόρι.
Κ.Μ.: Με αυτή σας την ταινία, καλωσορίσατε στην κινηματογραφική σας οικογένεια και μερικούς ακόμη ηθοποιούς, όπως ο Ζαν-Πιέρ Νταρουσέν. Ωστόσο, έχουμε την αίσθηση πως ο συγκεκριμένος ηθοποιός αποτελούσε ανέκαθεν μέλος της εν λόγω οικογένειας…
Α.Κ. : Η αλήθεια είναι πως πάντα κυκλοφορούσε ανάμεσά μας, αλλά ποτέ στο παρελθόν δεν του είχα επιτρέψει να παίξει σε κάποια ταινία μου. Τον απασχολούσα σε άλλα πόστα, όπως το να… καθαρίζει το στούντιο τα απογεύματα!
Κ.Μ.: Αποτελεί για σας πρόκληση το να σκηνοθετείτε Γάλλους ηθοποιούς;
Α.Κ. : Αποτελεί προνόμιο, θα έλεγα.
Κ.Μ.: Όπως συνέβη και με τη «Μποέμικη Ζωή», δείχνετε να αναζητάτε μονίμως την εικόνα της μεταπολεμικής Γαλλίας του ’50 στις ταινίες σας. Σας προκαλεί νοσταλγία η συγκεκριμένη περίοδος;
Α.Κ. : Είμαι ολίγον τι οπισθοδρομικός. Η μοντέρνα αρχιτεκτονική με κουράζει. Ευτυχώς τα 70s αρχίζουν να επανέρχονται σιγά-σιγά στη μόδα…
Κ.Μ.: Κάτι ανάλογο ισχύει και όσον αφορά στις κινηματογραφικές σας επιρροές, να υποθέσω; Μπρεσόν, Μελβίλ, Ζακ Μπεκέρ, Τατί, Ρενέ Κλερ, Μαρσέλ Καρνέ… όλοι τους μοιάζουν να έχει βάλει το «λιθαράκι» τους στην ταινία σας.
Α.Κ. : Το ελπίζω, καθώς εγώ δεν έχω βάλει τίποτα δικό μου… Η αλήθεια είναι πως μελέτησα κάποιες από τις ταινίες του Καρνέ, αλλά δεν μπόρεσα να κλέψω και πολλά, καθώς σ’ αυτήν την περίπτωση θα ήμουν αναγκασμένος να «μετακινηθώ» από το εν μέρει ρεαλιστικό παραμύθι στο βαρύγδουπο μελόδραμα.
Κ.Μ.: Από την Γαλλική κουλτούρα «δανειστήκατε» και έναν τραγουδοποιό, τον Little Bob, ο οποίος και παίζει στην ταινία σας. Είναι από τους αγαπημένους σας καλλιτέχνες;
Α.Κ. : Για μένα προσωπικά η Χάβρη είναι το Μέμφις (του Τενεσί) της Γαλλίας και ο Little Bob – ή Ρομπέρτο Πιάτσα, όπως είναι το πραγματικό του όνομα – ο Έλβις της Χάβρης. Αρκεί, βέβαια, ο Τζόνι Χάλιντεϊ να μην το κουνήσει από το Παρίσι…
Κ.Μ.: Το «Λιμάνι της Χάβρης» είναι τελικά η ταινία που είχατε στο μυαλό σας;
Α.Κ. : Το ελπίζω...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου