Προβολή 13/02/2013 : Αγάπη / Amour

Την Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου στις 7.30 μ.μ. στο πλαίσιο της κινηματογραφικής λέσχης ¨Στιγμές της Πόλης¨ θα προβληθεί η ταινία ''Αγάπη" του Μίκαελ Χάνεκε.

Amour του Μίκαελ Χάνεκε
με τους Ζαν Λουί Τρεντινιάν, Εμανουέλ Ριβά, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Αλεξάντρ Ταρόντ, Γουίλιαμ Σίμελ

Υπόθεση:
O Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι. 

Χρυσός Φοίνικας - Φεστιβάλ Καννών 2012
5 Υποψηφιότητες για Οσκαρ 2013
(Ταινία,Σκηνοθεσία,'Α Ανδρικός & Γυναικείος Ρόλος,Ξενόγλωσση Ταινία)
4 Υποψηφιότητες για BAFTA 2013
('Α γυναικείος Ρόλος,Σκηνοθεσία,Σενάριο,Ξενόγλωσση Ταινία)
Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2013
Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία 2012 απο τις Ενώσεις Κριτικών της Νέας Υόρκης,Λος 'Αντζελες,Λονδίνου.

 

Χρυσός Φοίνικας 65ου Φεστιβάλ Καννών 2012

Το “Amour” αναδείχτηκε ο μεγάλος νικητής των φετινών Καννών. Ο Μάικλ Χάνεκε, ο σπουδαιότερος αυτή τη στιγμή ευρωπαίος σκηνοθέτης, τρία μόλις χρόνια μετά τη “Λευκή Κορδέλα“ του, έκανε την έκπληξη κερδίζοντας και πάλι τον Χρυσό Φοίνικα, και καθηλώνοντας κοινό και κριτικούς με την σπαραχτική θεματική του και τις συγκλονιστικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του: του ογδονταδυάχρονου Ζαν Λουί Τρεντινιάν και της ογδονταπεντάχρονης Εμανουέλ Ριβά, στους ρόλους ενός αγαπημένου ζευγαριού που παρακολουθεί την κοινή ζωή του να καταρρέει όσο πλησιάζει ο Μεγάλος Αποχωρισμός.

Ο Σκηνοθέτης & Σεναριογράφος

Ο Μίκαελ Χάνεκε γεννήθηκε το 1942 στη Βαυαρία της Γερμανίας, αλλά μεγάλωσε, σπούδασε, και τώρα ζει, διδάσκει και σκηνοθετεί στην Αυστρία. Σπούδασε φιλοσοφία, ψυχολογία και σκηνοθεσία στο πανεπιστήμιο της Βιέννης και ξεκίνησε την καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 γράφοντας θεατρικά, ενώ λίγα χρόνια αργότερα άρχισε και τη σκηνοθετική του καριέρα, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.

Ο Χάνεκε ξεκίνησε να μελετάει το θέμα της βίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τη δεκαετία του ΄90. Η τριλογία του, ”The Seventh Continent” (1989), ”Benny's Video”(1992) και ”71 Fragments of a Chronology of Chance”(1994) ασχολείται με το πως αποτυπώνεται η βία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις συνέπειές της, ενώ το ”Funny Games” (η γερμανική εκδοχή του 1997 αλλά και το αμερικάνικο remake το 2007) ανατρέπει αυτό το είδος των βίαιων ταινιών.

Η φιλμογραφία του περιλαμβάνει επίσης την ταινία ”Η Δασκάλα του Πιάνου”, η οποία ήταν προτεινόμενη για BAFTA ξενόγλωσσης ταινίας, ενώ είχε βραβευτεί τόσο στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καννών όσο και στα Ευρωπαϊκά βραβεία, καθώς και το ”Ο Κρυμμένος”, με την οποία απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας - μεταξύ άλλων - στις Κάννες και στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. “Η Λευκή Κορδέλα“ βραβεύτηκε το 2009 με το Χρυσό Φοίνικα και το βραβείο FIPRESCI.

Οι Ηθοποιοί

• Ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν γεννήθηκε το 1930 στη Γαλλία. Γιος γάλλου βιομήχανου, στην ηλικία των είκοσι ετών μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει υποκριτική, και ένα χρόνο αργότερα έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο. Το 1955 έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, που τον έκανε αμέσως γνωστό, στην ταινία του Ροζέ Βαντίμ “Και ο Θεός Έπλασε τη Γυναίκα“ δίπλα στην Μπριζίτ Μπαρντό. Το 1966 πρωταγωνίστησε στην πιο εμπορική γαλλική ταινία εκείνης της περιόδου, το “Ένας Άντρας και Μία Γυναίκα“ του Κλοντ Λελούς με την Ανούκ Αϊμέ. Έχει συνεργαστεί σε σημαντικές ταινίες μεγάλων σκηνοθετών, όπως “Ο Φανφαρόνος“ του Ντίνο Ρίζι, “Ζ“ του Κώστα Γαβρά, “Ο Κομφορμίστας“ του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι,  “Αούστερλιτς“ του Αμπέλ Γκανς, “Η Ταράτσα“ του Έτορε Σκόλα, “Τρία Χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία“ του Κριστόφ Κισλόφσκι. Ο Τρεντινιάν έχει τιμηθεί με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας το 1968 στο φεστιβάλ των Καννών για την ταινία “Z“.

• H Εμανουέλ Ριβά γεννήθηκε το 1927 στη Λοραίνη και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της στο Παρίσι. Η ερμηνεία που την έκανε διάσημη ήταν στην αριστουργηματική ταινία του Αλέν Ρενέ “Χιροσίμα Αγάπη Μου“ το 1959, για την οποία ήταν υποψήφια για BAFTA. Άλλες ταινίες στις οποίες έχει συμμετάσχει είναι “Κapò“ του Τζίλο Ποντεκόρβο, “Léon Morin, Priest” του Ζαν Πιέρ Μελβίλ, “Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία“ του Κριστόφ Κισλόφσκι, “Vénus Beauté” της Τονί Μαρσάλ. Η Ριβά βραβεύτηκε με το βραβείο Volpi στο φεστιβάλ Βενετίας το 1962 για την ερμηνεία της στην ταινία “Thérèse Desqueyroux”.

Δυο άνθρωποι ερωτευμένοι, ηλικιωμένοι, αποκλεισμένοι στο σπίτι τους, στο έλεος του χρόνου, της φθοράς και του θανάτου, πολιτισμένοι και όσο γίνεται ευθυτενείς, αυτάρκεις από επιλογή, περήφανοι κι ευάλωτοι. Απλά πράγματα, που γίνονται σπαρακτικά μέσα στην καθαρότητα της ματιάς του Χάνεκε, στην ταινία που δηλώνει αντί να ρωτάει, που αποδέχεται την ύψιστη βία αντί να τριγυρνά στις αιτίες της, που ξετυλίγεται γραμμικά αντί να λοξοδρομεί, και που τελικά αναστατώνει βαθιά διότι δεν έχει τίποτε να κρύψει. Στην καθημερινότητα του ζευγαριού που παλεύει ανάμεσα στην αγριάδα του θανάτου, στο ένστικτο της επιβίωσης και στην ψυχραιμία της αστικής αξιοπρέπειας παρεμβάλλονται σημαντικές επισκέψεις από δύο πρόσωπα, τις οποίες ο Χάνεκε σκηνοθετεί, όπως άλλωστε ολόκληρη την ταινία, με μαεστρική λιτότητα: από την κόρη (Ιζαμπέλ Ιπέρ), που προσπαθεί να ελέγξει τη θλίψη της για την κατάρρευση της μάνας και να περάσει, κάπως πιεστικά, την αμφιβολία της για την πρακτικότητα και την ορθότητα της νοσηλείας στο σπίτι, και από τον αγαπημένο μαθητή της Αν, τον Αλεξάντρ (τον υποδύεται ο εξπέρ σε έργα Σοπέν και Ραβέλ, Αλεξάντρ Ταρό), ο οποίος βρίσκει καταφύγιο στο πιάνο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στη δασκάλα, ελπίζοντας πως τουλάχιστον θα χαρεί για λίγο για το δώρο ζωής που του είχε προσφέρει με τις γνώσεις της και, παράλληλα, συγκρατώντας τη συντριβή του. Σταθερός στην άποψή του για τις ανθρώπινες σχέσεις, ο Χάνεκε δεν πιστεύει σε αισθήματα που κινδυνεύουν από περιττό λυρισμό. Έτσι, ο Ζορζ δεν τρέφει με φρούδες ελπίδες την Αν και δεν την κανακεύει μόνο και μόνο επειδή είναι ανήμπορη. Γι’ αυτόν η αγάπη είναι ο μοναδικός Θεός σε μια συμβιωτική ένωση που διαρρηγνύεται με ρυθμούς βασανιστικούς. Επιστρέφοντας στο σινεμά μετά από πολυετή αποχή, αποκλειστικά για χάρη του Χάνεκε, ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν ορθώνει το ανάστημά του, παρά τις εμφανείς δυσκολίες που έχει προκαλέσει και σε αυτόν η μεγάλη του ηλικία, και κοιτάζει στα μάτια με ευγένεια, τρυφερότητα αλλά και απαρασάλευτη αποφασιστικότητα την πλέον σκληρή και αναξιοπρεπή κατάντια του ανθρώπου. Και η Εμανουέλ Ριβά, πάντα όμορφη, χαρίζει στο σινεφίλ κοινό έναν ρόλο που θα συντροφέψει την αξέχαστη εμφάνισή της στο Χιροσίμα Αγάπη μου, μισό αιώνα αργότερα. Πηγή: www.lifo.gr

Δυο άνθρωποι ερωτευμένοι, ηλικιωμένοι, αποκλεισμένοι στο σπίτι τους, στο έλεος του χρόνου, της φθοράς και του θανάτου, πολιτισμένοι και όσο γίνεται ευθυτενείς, αυτάρκεις από επιλογή, περήφανοι κι ευάλωτοι. Απλά πράγματα, που γίνονται σπαρακτικά μέσα στην καθαρότητα της ματιάς του Χάνεκε, στην ταινία που δηλώνει αντί να ρωτάει, που αποδέχεται την ύψιστη βία αντί να τριγυρνά στις αιτίες της, που ξετυλίγεται γραμμικά αντί να λοξοδρομεί, και που τελικά αναστατώνει βαθιά διότι δεν έχει τίποτε να κρύψει. Στην καθημερινότητα του ζευγαριού που παλεύει ανάμεσα στην αγριάδα του θανάτου, στο ένστικτο της επιβίωσης και στην ψυχραιμία της αστικής αξιοπρέπειας παρεμβάλλονται σημαντικές επισκέψεις από δύο πρόσωπα, τις οποίες ο Χάνεκε σκηνοθετεί, όπως άλλωστε ολόκληρη την ταινία, με μαεστρική λιτότητα: από την κόρη (Ιζαμπέλ Ιπέρ), που προσπαθεί να ελέγξει τη θλίψη της για την κατάρρευση της μάνας και να περάσει, κάπως πιεστικά, την αμφιβολία της για την πρακτικότητα και την ορθότητα της νοσηλείας στο σπίτι, και από τον αγαπημένο μαθητή της Αν, τον Αλεξάντρ (τον υποδύεται ο εξπέρ σε έργα Σοπέν και Ραβέλ, Αλεξάντρ Ταρό), ο οποίος βρίσκει καταφύγιο στο πιάνο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στη δασκάλα, ελπίζοντας πως τουλάχιστον θα χαρεί για λίγο για το δώρο ζωής που του είχε προσφέρει με τις γνώσεις της και, παράλληλα, συγκρατώντας τη συντριβή του. Σταθερός στην άποψή του για τις ανθρώπινες σχέσεις, ο Χάνεκε δεν πιστεύει σε αισθήματα που κινδυνεύουν από περιττό λυρισμό. Έτσι, ο Ζορζ δεν τρέφει με φρούδες ελπίδες την Αν και δεν την κανακεύει μόνο και μόνο επειδή είναι ανήμπορη. Γι’ αυτόν η αγάπη είναι ο μοναδικός Θεός σε μια συμβιωτική ένωση που διαρρηγνύεται με ρυθμούς βασανιστικούς. Επιστρέφοντας στο σινεμά μετά από πολυετή αποχή, αποκλειστικά για χάρη του Χάνεκε, ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν ορθώνει το ανάστημά του, παρά τις εμφανείς δυσκολίες που έχει προκαλέσει και σε αυτόν η μεγάλη του ηλικία, και κοιτάζει στα μάτια με ευγένεια, τρυφερότητα αλλά και απαρασάλευτη αποφασιστικότητα την πλέον σκληρή και αναξιοπρεπή κατάντια του ανθρώπου. Και η Εμανουέλ Ριβά, πάντα όμορφη, χαρίζει στο σινεφίλ κοινό έναν ρόλο που θα συντροφέψει την αξέχαστη εμφάνισή της στο Χιροσίμα Αγάπη μου, μισό αιώνα αργότερα. Πηγή: www.lifo.gr