Προβολή 06/03/2013 :Σώμα με Σώμα

 Την Τετάρτη 6 Μαρτίου στις 7.30 μ.μ. στο πλαίσιο της κινηματογραφικής λέσχης ¨Στιγμές της Πόλης¨ θα προβληθεί η ταινία

 06/03/2013 - 7.30μ.μ.  "Σώμα με Σώμα" του Ζακ Οντιάρ

De rouille et d'os / Rust and Bone του Ζακ Οντιάρ
με τους Μαριόν Κοτιγιάρ, Ματίας Σένερντς 

Υπόθεση:
Όλα ξεκινούν στη Βόρεια Γαλλία. Ο Αλί ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του με ένα πεντάχρονο παιδί στα χέρια του. Ο Σαμ είναι ο γιος του, αλλά δεν τον γνωρίζει καθόλου. Άστεγος, άφραγκος, χωρίς φίλους, βρίσκει καταφύγιο στην αδερφή του στην Αντίμπ. Τα πράγματα εκεί βελτιώνονται άμεσα. Τους φροντίζει, εκείνον και το παιδί. Ο Αλί συναντά τη Στεφανί σε ένα καβγά σε ένα κλαμπ. Την οδηγεί στο σπίτι της και της αφήνει το τηλέφωνο του. Είναι φτωχός, εκείνη είναι όμορφη και με πολλή αυτοπεποίθηση. Η Στεφανί εκπαιδεύει όρκες στο Marineland. Μια παράσταση θα καταλήξει σε τραγωδία, κι ένα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα θα τους φέρει και πάλι κοντά. Την επόμενη φορά που θα τη δει ο Αλί, εκείνη είναι σε αναπηρικό κοριτσάκι: έχει χάσει τα πόδια της και μαζί κάποιες ψευδαισθήσεις. Τη βοηθάει απλά, χωρίς συναίσθημα ή οίκτο. Κι εκείνη ζωντανεύει και πάλι.

Συμμετοχή στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 65ου Φεστιβάλ Κανών 2012

Η τελευταία σκηνοθετική δημιουργία του Ζακ Οντιάρ, «Rust and Bone», είναι μια συγκινητική και παθιασμένη ιστορία αγάπης που τολμά και διαπραγματεύεται, με ποιητικό τρόπο, πανίσχυρες μελοδραματικές συμβάσεις..

Μετά τον αριστουργηματικό «Προφήτη», ο Οντιάρ επανέρχεται στο προσκήνιο με μία κλασική ερωτική ιστορία. Πρωταγωνιστούν η βραβευμένη με Όσκαρ Μαριόν Κοτιγιάρ και ο Ματίας Σένερτς, ο οποίος ενσαρκώνει έναν ξοφλημένο μποξέρ που συμμετέχει σε παράνομους αγώνες. Οι ήρωές του μαθαίνουν να ζουν με τα ακρωτηριασμένα τους άκρα, τα ματωμένα τους πρόσωπα και τις πιο απίθανες ελλείψεις μέσω ενός πρωτοποριακού αφηγηματικού μινιμαλισμού, της εικόνας και του μοντάζ.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Υπάρχει κάτι μαγευτικό στη συλλογή ιστοριών του Κραιγκ Ντέιβιντσον “Rust and Bone”, μια απεικόνιση ενός μοντέρνου κόσμου, στον οποίο οι ζωές απλών ανθρώπων, αλλάζουν παντελώς πορεία εξαιτίας ατυχημάτων και δραματικών εξελίξεων. Προσφέρουν μια εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών ως ένα ορθολογικό σύμπαν, στο οποίο η υλική υπόσταση παλεύει να βρει το μέρος που της ανήκει και να ξεφύγει από αυτό που έχει προβλέψει η μοίρα.
Ο Άλι και η Στέφανι, δεν εμφανίζεται σε αυτές τις ιστορίες, και η συλλογή φαίνεται ήδη να ανήκει στην προϊστορία του πρότζεκτ μας, αλλά η δύναμη και η ωμότητα της ιστορίας, η επιθυμία μας να χρησιμοποιήσουμε το δράμα για να μεγαλοποιήσουμε τους χαρακτήρες τους, έχουν όλα την πηγή τους στις ιστορίες αυτές.
Από την πολύ αρχή ακόμα που γράφαμε το σενάριο, επικεντρωνόμασταν σε ένα είδος κινηματογράφησης που αποκαλούσαμε «εξπρεσιονιστική». Θέλαμε τη δύναμη των σκληρών, βάρβαρων και αντικρουόμενων εικόνων για να ενισχύσουν το μελόδραμα: την αισθητική της Μεγάλης Ύφεσης, των ταινιών των οποίων η περίεργη οπτική εικόνα εξιδανικεύουν τη ζοφερή πραγματικότητα ενός κόσμου, στην οποία ο θεός αποβάλλει τη μετριότητα.
Είναι αυτό το είδος της αισθητικής, που μας οδηγούσε συνεχώς ενώ γράφαμε το σενάριο. Συντηρεί μια ερωτική ιστορία, που είναι ο πραγματικός ήρωας της ταινίας. Δείχνει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός αθώου παιδιού. Υπογραμμίζει το μεγαλείο των χαρακτήρων σε ένα κόσμο που έγινε βίαιος από την οικονομική καταστροφή. Και σέβεται την επιμονή του Άλι και της Στέφανι για να ξεφύγουν από την κατάσταση τους.
Ζακ Οντιάρ και Τόμας Μπίντεγκαιν

Η Κέιτ Μπλάνσετ γράφει κριτική για την Μαριόν Κοτιγιάρ και το «Σώμα με Σώμα»

(Πηγή : Flix.gr)

Το Variety ζητά από ηθοποιούς να γράψουν κείμενο για άλλους ηθοποιούς σε μία νέα στήλη του. Και η Κέιτ Μπλάνσετ υποκλίνεται με μεγαλείο και ταπεινότητα μπροστά στην ερμηνεία της Μαριόν Κοτιγιάρ στο «Σώμα με Σώμα».

Μία γυναίκα ακρωτηριάζεται μετά από ένα τραγικό δυστύχημα και ξεκινάει μία ιδιαίτερη σχέση μ' έναν τυχοδιώκτη μπράβο ενός κλαμπ.

Αυτό που συμβαίνει στο «Σώμα με Σώμα» είναι ένα κινηματογραφικό θαύμα. Γιατί είναι τόσο σπάνιο μία ταινία που διακινδυνεύει τόσα πολλά να καταλήγει τόσο γήινη και τόσο ηλεκτρισμένη ταυτόχρονα. Αυτός είναι ένας ιδιόρρυθμος συνδυασμός. Οταν όμως μια ταινία προσφέρει τόσο βαθύ συναίσθημα, παρατήρησε τους ηθοποιούς της. Κι εδώ η υπαρξιακή γενναιότητα της Μαριόν Κοτιγιάρ έχει συγκρουστεί μετωπικά με τον απροκάλυπτα τολμηρό Ματίας Σένερτς.

Το να πει κανείς ότι παρακολουθούμε υπνωτικές ερμηνείες θα ήταν το ελάχιστο. Ο Ζακ Οντιάρ ξέρει τι έχει στα χέρια του και για αυτό δημιουργεί ένα σύμπαν όπου η βάναυση σωματική βία, ακόμα και το ίδιο το δυστύχημα με τις φονικές φάλαινες, είναι σχεδόν ανακουφιστικά μπροστά στις συναισθηματικές πληγές των ηρώων του και πώς οι δύο ηθοποιοί μπορούν να τις επικοινωνήσουν.

Ετσι κι αλλιώς, το να τοποθετήσεις δύο πανέμορφους, ατρόμητους καλλιτέχνες σε μία τέτοια ακραία «σωματική» σχέση θα ήταν αρκετό για να προκαλέσεις κινηματογραφική ένταση.

«Θες να πηδηχτούμε;» της λέει σε κάποια στιγμή - και το κλισέ μίας τόσο συνηθισμένης ατάκας μεταξύ περιστασιακών εραστών, ειπωμένο με παγερή ακρίβεια από τον Σένερτς, συναντιέται με την ταραχή της Μαριόν, που ερμηνεύει μια γυναίκα που δεν έχει συμφιλιωθεί ποτέ με το αλλαγμένο από το δυστύχημα κορμί της.

Και ο τρόπος που δίνει αυτή ακριβώς την απάντηση είναι ένα απλό δείγμα για το πώς συνέλαβε αυτή η ηθοποιός την ηρωίδα της, τον εφιάλτη της, τον τρόπο που σταμάτησε η ζωή της. Ο τωρινός της ανήμπορος εαυτός, ο παλιός που λαχταρούσε τη ζωή, κι ο μελλοντικός που δεν έχει επιλέξει ποιος θα είναι, αστράφτουν στο βλέμμα της για ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου του κινηματογραφικού χρόνου.

Η Μαριόν έπλασε ξανά ένα μοναδικό, εκτός ορίων πλάσμα - ερωτικό, τραυματικό, εύφλεκτο. Στο «Σώμα με Σώμα» μας αποδεικνύει και πάλι το τρομαχτικό της ταλέντο στο να επικοινωνεί ψυχολογική συμπλεγματικότητα με ένα βελούδινο άγγιγμα. Μας επιτρέπει να βυθιστούμε στο σύμπαν της, όσο χρειάζεται για να αντικατοπτρίσουμε τους δικούς μας σκοτεινούς φόβους.

Η ταινία την επιλέγει για πρωταγωνίστριά της για λόγους που τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την συγκλονιστική της κινηματογραφική φωτογένεια. Κι όμως υπάρχουν στιγμές που αυτή αναδύεται, απρόσκλητη, και αποκαλύπτει ακόμα περισσότερο την αντίστιξη της κατάστασής της και της υπαρξιακής της μελαγχολίας: όταν σαν γυναίκα επιθυμεί έναν άντρα, με μια λαχτάρα τόσο τολμηρά εκτεθειμένη, τόσο επιθετικά αμυντική, που όχι απλά την νιώθουμε, αλλά μας προκαλεί λυγμούς.

Ισως αυτό είναι: η μαγική της ικανότητα να ρίχνει τους προσωπικούς της τοίχους και να μας επικοινωνεί συναισθηματική βιαιότητα και εύθραυστη δύναμη στην ίδια ανάσα. Να προσωποποιεί κουράγιο αντιμετωπίζοντας την μεγαλύτερη αβεβαιότητα της ζωής της. Η Μαριόν έπλασε μία ηρωίδα αξιοπρεπή και ειλικρινή, εξαφανίζοντας τον εαυτό της ώστε να μας παρασύρει σ' έναν κόσμο που δε θα γνωρίζαμε ποτέ χωρίς εκείνη. Η ερμηνεία της είναι σαν το ίδιο το φιλμ: απρόβλεπτη, ωμή, εκρηκτική.

Με μια λέξη: απλά συγκλονιστική. Ναι, ξανά.

Κέιτ Μπλάνσετ, Νοέμβριος 2012