Την Τετάρτη 13 Μαρτίου στις 7.30 μ.μ. στο πλαίσιο της κινηματογραφικής λέσχης ¨Στιγμές της Πόλης¨ θα προβληθεί η ταινίa "Holy Motors" του Λεός Καράξ.
Holy Motors (2012)
του Λεός Καράξ
με τους Εύα Μέντες, Κάιλι Μινόγκ, Μισέλ Πικολί, Ντενίς Λεβάντ
με τους Εύα Μέντες, Κάιλι Μινόγκ, Μισέλ Πικολί, Ντενίς Λεβάντ
Συμμετοχή στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 65ου Φεστιβάλ Καννών 2012 - Βραβείο Νεότητας
Ταινία Έναρξης 53ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Δώδεκα χρόνια μετά το «Pola X», το ζωηρό παιδί του γαλλικού σινεμά,
Λεό Καράξ, επιστρέφει διεκδικώντας τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των
Καννών. Ένας ηθοποιός γυρίζει ταυτόχρονα περισσότερες από μία ταινίες
και σε διάρκεια 24 ωρών ζει διαφορετικές ζωές μέσα από τους ρόλους του.
Εγκληματίας, ζητιάνος, πατέρας, διευθυντής πολυεθνικής και τερατόμορφο
πλάσμα συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται σε έναν άνθρωπο. Τον
υποδύεται ο Ντενίς Λαβάρτ, για τέταρτη φορά πρωταγωνιστής σε ταινία του
Καράξ. Όμως, που αρχίζει και που τελειώνει ο κάθε ρόλος και που
βρίσκεται τελικά η αλήθεια του;
Κριτικές για την Ταινία :
Υπάρχουν αυτοί που τους αρέσει το σινεμά. Και υπάρχουν κι αυτοί που του
χρωστούν – και το ξέρουν.
Του χρωστούν το πρώτο τους φιλί (στο σινεμά βέβαια χρωστούν όλοι το
πρώτο τους φιλί, αλλά μονάχα εκείνοι οι λίγοι το αντιλαμβάνονται), αλλά
και την πρώτη τους ουσιαστική ματιά στο καθρέπτη. Είναι αυτοί που
ξυπνούν και κοιμούνται αντιλαμβανόμενοι τα πάντα ως ένα σινεμασκόπ
κάδρο, αυτοί που ζούσαν στο σινεμά πριν καν το ανακαλύψουν.
Υπάρχουν βεβαίως και οι υπόλοιποι.
Υπάρχουν, ας πούμε, αυτοί που τους αρέσει το σινεμά – ιδίως όταν τους ψυχαγωγεί. Αυτοί δηλαδή που σου λένε πως, ακριβώς επειδή η ζωή είναι ένα μαρτύριο, το σινεμά οφείλει να εκτελεί το ρόλο του διασκεδαστή – ως εκ τούτου, οι «κουλτουριάρηδες» που εξυμνούν «κάτι τριτοκοσμικές μπούρδες» αποτελούν αγαπημένο ανέκδοτο. Υπάρχουν κι εκείνοι που τους αρέσει λίγο παραπάνω. Που και που διαβάζουν καμιά κριτική, ξέρουν ονόματα σκηνοθετών, τους αρέσει ο «Σκορτσέζε», ο Σπίλμπεργκ, ο Ταραντίνο («Γαμώ τις φάσεις») αλλά δεν πολυσηκώνουν τον Κρίστοφερ Νόλαν («Γιατί, κατάλαβες εσύ τι γινόταν στο Inception;»). Υπάρχουν κι αυτοί που προέβαλαν πάνω του όλο τον εγωισμό τους, δίχως να το αγαπήσουν πραγματικά.
Υπάρχουν όλοι αυτοί λοιπόν, και υπάρχουν κι αυτοί που θα αγαπήσουν το “Holy Motors”, τη νέα ταινία του Λεό Καράξ. Που ζει και αναπνέει σινεμά, και τώρα έκανε μια ταινία για να μας μιλήσει γι αυτόν τον μεγάλο έρωτα. Η πλοκή είναι εξαιρετικά απλή, κι όμως τόσο «παράλογη»: Παρακολουθούμε μία μέρα από τη ζωή ενός ανθρώπου, δουλειά του οποίου είναι να αλλάζει αδιάκοπα ρόλους και ζωές. Όλα αυτά, ο κύριος Οσκάρ, που τον ενσαρκώνει ο Ντενίς Λεβάντ, ένας άνθρωπος που λες και γεννήθηκε για το σινεμά. Κάθε μυς του κορμιού του κινείται και συσπάται μαγικά, και κάθε του κοντινό πλάνο είναι και μια μικρή ανακάλυψη, καθώς ο κύριος Οσκάρ χάνεται στους δρόμους του Παρισιού, ενσαρκώνοντας μια πλειάδα χαρακτήρων, πρωταγωνιστής θαρρείς σε μια ταινία που φιλμάρεται ερήμην των άλλων γύρω του. Οι κάμερες όμως υπάρχουν παντού, ακόμη κι όταν δεν τις βλέπουμε.
Δεν είναι το σινεμά, βλέπετε, που μιμείται τη ζωή.
Ο Καράξ έχει συχνά δηλώσει πως η μεγαλύτερη χαρά για τον ίδιο, ως σκηνοθέτη, είναι η συνεργασία με τον ηθοποιό. Στον ηθοποιό, ο Καράξ βλέπει έναν μοναχικό καλλιτέχνη, γιατί ο ίδιος βρίσκεται ακόμη στην αρχή του κινηματογράφου, στο σημείο μηδέν της δημιουργίας του, όχι από καπρίτσιο ή από εστετισμό αλλά από την ανάγκη να παγιωθεί αυτή η φρεσκάδα του πρώτου βλέμματος. Και η ταινία του, το υπέροχο “Holy Motors” υπερβαίνει τον σινεφιλικό της χαρακτήρα ακριβώς επειδή απουσιάζει εδώ η οποιαδήποτε «πονηριά». Δεν έχει διάθεση να μας κλείσει πονηρά το μάτι ο κύριος Καράξ, κι ας επιλέγει την Εντίθ Σκομπ στο ρόλο της ηλικιωμένης πλην γοητευτικής σοφέρ του ήρωα που, λίγο πριν το τέλος, φορά την ίδια μάσκα που φορούσε σχεδόν πενήντα χρόνια πριν στο αριστούργημα του Ζορζ Φρανζού «Les yeux sans visage». Το μόνο που μένει είναι η αθωότητα. Και μαζί της η τρέλα.
Καθώς λοιπόν εμείς ετοιμαζόμαστε να βυθιστούμε ξανά και ξανά στην υπέροχη τρέλα του “Holy Motors” ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τι θα ήταν το σινεμά χωρίς αυτήν. Ίσως για να θυμηθούμε τι άκουσαν στην εποχή τους ο Γιοντορόφσκι, ο Μπονιουέλ ή ο Τζέρι Λιούις. Και πως κάποιοι υποχρεώθηκαν σήμερα να γράψουν διθυράμβους για αυτούς που πιθανότατα να τσάκιζαν τότε. Πίσω από την αληθινή τρέλα βλέπετε, υπάρχει μόνο αγάπη, που μονάχα ομορφαίνει με τον χρόνο. Τι θα ήταν η ζωή χωρίς αγάπη για το σινεμά;
Και δεν γίνεται να αγαπάς το σινεμά και να μην αγαπάς το “Holy Motors”. Γιατί μέσα από το σινεμά «φορέσαμε» χιλιάδες φορεσιές, παίξαμε ταυτόχρονα τον πάμπλουτο τραπεζίτη και τον αντιεξουσιαστή που τον εκτέλεσε, νιώσαμε άνετα στη μικροαστική μας ρουτίνα και ζήσαμε το μεγάλο μας έρωτα, ξανά και ξανά. Κι αν, σε μερικούς απ’ αυτούς τους ρόλους του Monsieur Oscar κρύβονται οι μύχιες επιθυμίες μας, στη μεγάλη οθόνη της ζωής ο εαυτός μας θα περιμένει να μεταμορφωθεί ξανά, για να της δώσει νόημα.
Μέχρι τους, οριστικούς, τίτλους τέλους.
Υπάρχουν βεβαίως και οι υπόλοιποι.
Υπάρχουν, ας πούμε, αυτοί που τους αρέσει το σινεμά – ιδίως όταν τους ψυχαγωγεί. Αυτοί δηλαδή που σου λένε πως, ακριβώς επειδή η ζωή είναι ένα μαρτύριο, το σινεμά οφείλει να εκτελεί το ρόλο του διασκεδαστή – ως εκ τούτου, οι «κουλτουριάρηδες» που εξυμνούν «κάτι τριτοκοσμικές μπούρδες» αποτελούν αγαπημένο ανέκδοτο. Υπάρχουν κι εκείνοι που τους αρέσει λίγο παραπάνω. Που και που διαβάζουν καμιά κριτική, ξέρουν ονόματα σκηνοθετών, τους αρέσει ο «Σκορτσέζε», ο Σπίλμπεργκ, ο Ταραντίνο («Γαμώ τις φάσεις») αλλά δεν πολυσηκώνουν τον Κρίστοφερ Νόλαν («Γιατί, κατάλαβες εσύ τι γινόταν στο Inception;»). Υπάρχουν κι αυτοί που προέβαλαν πάνω του όλο τον εγωισμό τους, δίχως να το αγαπήσουν πραγματικά.
Υπάρχουν όλοι αυτοί λοιπόν, και υπάρχουν κι αυτοί που θα αγαπήσουν το “Holy Motors”, τη νέα ταινία του Λεό Καράξ. Που ζει και αναπνέει σινεμά, και τώρα έκανε μια ταινία για να μας μιλήσει γι αυτόν τον μεγάλο έρωτα. Η πλοκή είναι εξαιρετικά απλή, κι όμως τόσο «παράλογη»: Παρακολουθούμε μία μέρα από τη ζωή ενός ανθρώπου, δουλειά του οποίου είναι να αλλάζει αδιάκοπα ρόλους και ζωές. Όλα αυτά, ο κύριος Οσκάρ, που τον ενσαρκώνει ο Ντενίς Λεβάντ, ένας άνθρωπος που λες και γεννήθηκε για το σινεμά. Κάθε μυς του κορμιού του κινείται και συσπάται μαγικά, και κάθε του κοντινό πλάνο είναι και μια μικρή ανακάλυψη, καθώς ο κύριος Οσκάρ χάνεται στους δρόμους του Παρισιού, ενσαρκώνοντας μια πλειάδα χαρακτήρων, πρωταγωνιστής θαρρείς σε μια ταινία που φιλμάρεται ερήμην των άλλων γύρω του. Οι κάμερες όμως υπάρχουν παντού, ακόμη κι όταν δεν τις βλέπουμε.
Δεν είναι το σινεμά, βλέπετε, που μιμείται τη ζωή.
Ο Καράξ έχει συχνά δηλώσει πως η μεγαλύτερη χαρά για τον ίδιο, ως σκηνοθέτη, είναι η συνεργασία με τον ηθοποιό. Στον ηθοποιό, ο Καράξ βλέπει έναν μοναχικό καλλιτέχνη, γιατί ο ίδιος βρίσκεται ακόμη στην αρχή του κινηματογράφου, στο σημείο μηδέν της δημιουργίας του, όχι από καπρίτσιο ή από εστετισμό αλλά από την ανάγκη να παγιωθεί αυτή η φρεσκάδα του πρώτου βλέμματος. Και η ταινία του, το υπέροχο “Holy Motors” υπερβαίνει τον σινεφιλικό της χαρακτήρα ακριβώς επειδή απουσιάζει εδώ η οποιαδήποτε «πονηριά». Δεν έχει διάθεση να μας κλείσει πονηρά το μάτι ο κύριος Καράξ, κι ας επιλέγει την Εντίθ Σκομπ στο ρόλο της ηλικιωμένης πλην γοητευτικής σοφέρ του ήρωα που, λίγο πριν το τέλος, φορά την ίδια μάσκα που φορούσε σχεδόν πενήντα χρόνια πριν στο αριστούργημα του Ζορζ Φρανζού «Les yeux sans visage». Το μόνο που μένει είναι η αθωότητα. Και μαζί της η τρέλα.
Καθώς λοιπόν εμείς ετοιμαζόμαστε να βυθιστούμε ξανά και ξανά στην υπέροχη τρέλα του “Holy Motors” ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τι θα ήταν το σινεμά χωρίς αυτήν. Ίσως για να θυμηθούμε τι άκουσαν στην εποχή τους ο Γιοντορόφσκι, ο Μπονιουέλ ή ο Τζέρι Λιούις. Και πως κάποιοι υποχρεώθηκαν σήμερα να γράψουν διθυράμβους για αυτούς που πιθανότατα να τσάκιζαν τότε. Πίσω από την αληθινή τρέλα βλέπετε, υπάρχει μόνο αγάπη, που μονάχα ομορφαίνει με τον χρόνο. Τι θα ήταν η ζωή χωρίς αγάπη για το σινεμά;
Και δεν γίνεται να αγαπάς το σινεμά και να μην αγαπάς το “Holy Motors”. Γιατί μέσα από το σινεμά «φορέσαμε» χιλιάδες φορεσιές, παίξαμε ταυτόχρονα τον πάμπλουτο τραπεζίτη και τον αντιεξουσιαστή που τον εκτέλεσε, νιώσαμε άνετα στη μικροαστική μας ρουτίνα και ζήσαμε το μεγάλο μας έρωτα, ξανά και ξανά. Κι αν, σε μερικούς απ’ αυτούς τους ρόλους του Monsieur Oscar κρύβονται οι μύχιες επιθυμίες μας, στη μεγάλη οθόνη της ζωής ο εαυτός μας θα περιμένει να μεταμορφωθεί ξανά, για να της δώσει νόημα.
Μέχρι τους, οριστικούς, τίτλους τέλους.
Τρελό, υπέροχο σινεμά
από έναν από τους τελευταίους, αυθεντικούς τρελούς δημιουργούς, τον
ακριβοθώρητο Λεός Καράξ, το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί και εδώ και μερικά
χρόνια μυστηριώδη καταραμένο, που αναγραμμάτισε τα δύο ονόματά του
(Όσκαρ και Άλεξ) και μαζί ανακάτεψε τη γραμματική του γαλλικού
κινηματογράφου με υπερβολή, εμμονές, παραλογισμό και τόλμη. Ο σταθερός
πρωταγωνιστής των ταινιών του, ο Ντενί Λαβάν, άσος στους λαστιχένιους
μορφασμούς, αποκρουστικός Νοσφεράτου/Κουασιμόδος, τρυφερός και πρόθυμος
για συναισθηματικές βουτιές χωρίς δίχτυ προστασίας, ικανός να φλερτάρει
ασύστολα και να διεκδικήσει με μακάβριο μπρίο τη χυμώδη Έβα Μέντες σε
μια σκηνή ανθολογίας στο νεκροταφείο και να κάνει τη Μινόγκ να
τραγουδήσει στην ταράτσα με τα neon lights, στο Holy Motors υποδύεται
ασταμάτητα ρόλους επί πληρωμή, ως ηθοποιός της ζωής και του θανάτου. Το
κόστος είναι τεράστιο: χρησιμοποιώντας μια μισθωμένη λιμουζίνα ως
καμαρίνι και καταφύγιο, ο Ηθοποιός ανοίγει συνεχώς πόρτες, στην αρχή ως
υπνοβάτης σε εφιάλτη του Λιντς και στη συνέχεια ως μανιακός καμποτίνος,
και μπαίνει σε απαιτητικές καταστάσεις/σκηνές που στεγνώνουν την ψυχή
του, καθώς απαιτούν το 100% ενός κασκαντέρ και όλο το είναι ενός
ανθρώπου που δεν γίνεται να παραστήσει, αλλά οφείλει να ζήσει μέχρι
τέλους την αποστολή του. Περιστασιακά, συναντά τον πραγματικό κόσμο, αν
όχι τον όποιο «εαυτό» του, όπως με την επαφή του με την Κάιλι Μινόγκ
στην ερημωμένη Samaritaine, το πολυκατάστημα που δέσποζε στην άκρη της
γέφυρας, από την παλιότερη ρομαντική εξτραβαγκάντζα του Καράξ, τους
Εραστές της Pont Neuf. Κι ενώ το ρομάντσο δεν είναι ακριβώς παρένθεση
στο Holy Motors, οι σουρεαλιστικές βινιέτες δίνουν τον τόνο στη
διαλεκτική της ταυτότητας μέσα από την επώδυνη αναγκαιότητα των
μεταμορφώσεων. Οι μηχανές της ταινίας, από τον φουτουριστικό διάδρομο
τρεξίματος μέχρι τα αυτοκίνητα στο γκαράζ, είναι τα σύμβολα της κίνησης
και μια απαραίτητη πινελιά χιούμορ, που σπάει την τυπική παριζιάνικη
ποίηση που χαρακτηρίζει το σινεμά του σκηνοθέτη. Χωρίς να σνομπάρει τον
θεατή, ο Καράξ χρησιμοποιεί τα όπλα και τις σιγουριές του (τον Λαβάν,
τους κώδικές του, το ελεγχόμενο περιβάλλον και τη σινεφιλία) για να
ανοίξει συζητήσεις και να προκαλέσει συγκινήσεις. Μελαγχολικό και
εφευρετικό, το Holy Motors είναι το πιο ώριμο έργο ενός σκηνοθέτη που
αποζητά τις εκπλήξεις και δεν δεσμεύει τον θεατή σε μια τελεσίδικη
ετυμηγορία, αλλά προτιμά να τον παρασύρει σε μια υπερβατική Οδύσσεια.
Πηγή: www.lifo.gr
Τρελό, υπέροχο σινεμά
από έναν από τους τελευταίους, αυθεντικούς τρελούς δημιουργούς, τον
ακριβοθώρητο Λεός Καράξ, το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί και εδώ και μερικά
χρόνια μυστηριώδη καταραμένο, που αναγραμμάτισε τα δύο ονόματά του
(Όσκαρ και Άλεξ) και μαζί ανακάτεψε τη γραμματική του γαλλικού
κινηματογράφου με υπερβολή, εμμονές, παραλογισμό και τόλμη. Ο σταθερός
πρωταγωνιστής των ταινιών του, ο Ντενί Λαβάν, άσος στους λαστιχένιους
μορφασμούς, αποκρουστικός Νοσφεράτου/Κουασιμόδος, τρυφερός και πρόθυμος
για συναισθηματικές βουτιές χωρίς δίχτυ προστασίας, ικανός να φλερτάρει
ασύστολα και να διεκδικήσει με μακάβριο μπρίο τη χυμώδη Έβα Μέντες σε
μια σκηνή ανθολογίας στο νεκροταφείο και να κάνει τη Μινόγκ να
τραγουδήσει στην ταράτσα με τα neon lights, στο Holy Motors υποδύεται
ασταμάτητα ρόλους επί πληρωμή, ως ηθοποιός της ζωής και του θανάτου. Το
κόστος είναι τεράστιο: χρησιμοποιώντας μια μισθωμένη λιμουζίνα ως
καμαρίνι και καταφύγιο, ο Ηθοποιός ανοίγει συνεχώς πόρτες, στην αρχή ως
υπνοβάτης σε εφιάλτη του Λιντς και στη συνέχεια ως μανιακός καμποτίνος,
και μπαίνει σε απαιτητικές καταστάσεις/σκηνές που στεγνώνουν την ψυχή
του, καθώς απαιτούν το 100% ενός κασκαντέρ και όλο το είναι ενός
ανθρώπου που δεν γίνεται να παραστήσει, αλλά οφείλει να ζήσει μέχρι
τέλους την αποστολή του. Περιστασιακά, συναντά τον πραγματικό κόσμο, αν
όχι τον όποιο «εαυτό» του, όπως με την επαφή του με την Κάιλι Μινόγκ
στην ερημωμένη Samaritaine, το πολυκατάστημα που δέσποζε στην άκρη της
γέφυρας, από την παλιότερη ρομαντική εξτραβαγκάντζα του Καράξ, τους
Εραστές της Pont Neuf. Κι ενώ το ρομάντσο δεν είναι ακριβώς παρένθεση
στο Holy Motors, οι σουρεαλιστικές βινιέτες δίνουν τον τόνο στη
διαλεκτική της ταυτότητας μέσα από την επώδυνη αναγκαιότητα των
μεταμορφώσεων. Οι μηχανές της ταινίας, από τον φουτουριστικό διάδρομο
τρεξίματος μέχρι τα αυτοκίνητα στο γκαράζ, είναι τα σύμβολα της κίνησης
και μια απαραίτητη πινελιά χιούμορ, που σπάει την τυπική παριζιάνικη
ποίηση που χαρακτηρίζει το σινεμά του σκηνοθέτη. Χωρίς να σνομπάρει τον
θεατή, ο Καράξ χρησιμοποιεί τα όπλα και τις σιγουριές του (τον Λαβάν,
τους κώδικές του, το ελεγχόμενο περιβάλλον και τη σινεφιλία) για να
ανοίξει συζητήσεις και να προκαλέσει συγκινήσεις. Μελαγχολικό και
εφευρετικό, το Holy Motors είναι το πιο ώριμο έργο ενός σκηνοθέτη που
αποζητά τις εκπλήξεις και δεν δεσμεύει τον θεατή σε μια τελεσίδικη
ετυμηγορία, αλλά προτιμά να τον παρασύρει σε μια υπερβατική Οδύσσεια.
Πηγή: www.lifo.gr
Τρελό, υπέροχο σινεμά από έναν από τους τελευταίους, αυθεντικούς τρελούς δημιουργούς, τον ακριβοθώρητο Λεός Καράξ, το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί και εδώ και μερικά χρόνια μυστηριώδη καταραμένο, που αναγραμμάτισε τα δύο ονόματά του (Όσκαρ και Άλεξ) και μαζί ανακάτεψε τη γραμματική του γαλλικού κινηματογράφου με υπερβολή, εμμονές, παραλογισμό και τόλμη. Ο σταθερός πρωταγωνιστής των ταινιών του, ο Ντενί Λαβάν, άσος στους λαστιχένιους μορφασμούς, αποκρουστικός Νοσφεράτου/Κουασιμόδος, τρυφερός και πρόθυμος για συναισθηματικές βουτιές χωρίς δίχτυ προστασίας, ικανός να φλερτάρει ασύστολα και να διεκδικήσει με μακάβριο μπρίο τη χυμώδη Έβα Μέντες σε μια σκηνή ανθολογίας στο νεκροταφείο και να κάνει τη Μινόγκ να τραγουδήσει στην ταράτσα με τα neon lights, στο Holy Motors υποδύεται ασταμάτητα ρόλους επί πληρωμή, ως ηθοποιός της ζωής και του θανάτου. Το κόστος είναι τεράστιο: χρησιμοποιώντας μια μισθωμένη λιμουζίνα ως καμαρίνι και καταφύγιο, ο Ηθοποιός ανοίγει συνεχώς πόρτες, στην αρχή ως υπνοβάτης σε εφιάλτη του Λιντς και στη συνέχεια ως μανιακός καμποτίνος, και μπαίνει σε απαιτητικές καταστάσεις/σκηνές που στεγνώνουν την ψυχή του, καθώς απαιτούν το 100% ενός κασκαντέρ και όλο το είναι ενός ανθρώπου που δεν γίνεται να παραστήσει, αλλά οφείλει να ζήσει μέχρι τέλους την αποστολή του. Περιστασιακά, συναντά τον πραγματικό κόσμο, αν όχι τον όποιο «εαυτό» του, όπως με την επαφή του με την Κάιλι Μινόγκ στην ερημωμένη Samaritaine, το πολυκατάστημα που δέσποζε στην άκρη της γέφυρας, από την παλιότερη ρομαντική εξτραβαγκάντζα του Καράξ, τους Εραστές της Pont Neuf. Κι ενώ το ρομάντσο δεν είναι ακριβώς παρένθεση στο Holy Motors, οι σουρεαλιστικές βινιέτες δίνουν τον τόνο στη διαλεκτική της ταυτότητας μέσα από την επώδυνη αναγκαιότητα των μεταμορφώσεων. Οι μηχανές της ταινίας, από τον φουτουριστικό διάδρομο τρεξίματος μέχρι τα αυτοκίνητα στο γκαράζ, είναι τα σύμβολα της κίνησης και μια απαραίτητη πινελιά χιούμορ, που σπάει την τυπική παριζιάνικη ποίηση που χαρακτηρίζει το σινεμά του σκηνοθέτη. Χωρίς να σνομπάρει τον θεατή, ο Καράξ χρησιμοποιεί τα όπλα και τις σιγουριές του (τον Λαβάν, τους κώδικές του, το ελεγχόμενο περιβάλλον και τη σινεφιλία) για να ανοίξει συζητήσεις και να προκαλέσει συγκινήσεις. Μελαγχολικό και εφευρετικό, το Holy Motors είναι το πιο ώριμο έργο ενός σκηνοθέτη που αποζητά τις εκπλήξεις και δεν δεσμεύει τον θεατή σε μια τελεσίδικη ετυμηγορία, αλλά προτιμά να τον παρασύρει σε μια υπερβατική Οδύσσεια. (www.lifo.gr - Θ.Κουτσογιαννόπουλος)
H αινιγματική φιγούρα του κυρίου Oσκάρ ζει ταυτόχρονα περισσότερες από μία ζωές. Εγκληματίας, ζητιάνος, πατέρας, διευθυντής πολυεθνικής και τερατόμορφο πλάσμα συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται σε έναν άνθρωπο καθώς αυτός μέσα σε ένα 24ωρο διασχίζει το Παρίσι με μια λιμουζίνα που οδηγεί η πιστή του φίλη, Σελίν.
«Η ζωή είναι καλύτερη γιατί στη ζωή υπάρχει αγάπη. Ο θάνατος είναι καλός, αλλά εκεί δεν υπάρχει αγάπη.»
Υπάρχουν μερικές στιγμές - στο σινεμά όπως και στη ζωή - που το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι να συνεχίζεις. Να αγνοείς όλα όσα σου υπαγορεύουν να σταματήσεις να ζεις και κόντρα σε όλες τις προβλέψεις να συνεχίζεις να δημιουργείς, να αγαπάς, να νιώθεις, να υπάρχεις.
Κάποιοι θα το έλεγαν ένστικτο επιβίωσης. Αλλοι ανάγκη. Μερικοί πιο κυνικοί, ζωή.
Ο Λεός Καράξ το λέει απλά σινεμά.
Και ακυρώνοντας κάθε πρόβλεψη που τον ήθελε να βρίσκεται έτη φωτός μακριά από τον άνθρωπο που κάποτε έκανε το σινεμά να μοιάζει με μια κοσμική επανάσταση αψηφώντας κάθε παράπλευρη απώλεια, ο 52χρονος πλέον σκηνοθέτης επιστρέφει για να δώσει την οριστική απάντηση στο γιατί χρειάστηκε δεκατρία ολόκληρα χρόνια για να γυρίσει την μόλις πέμπτη του ταινία μεγάλου μήκους.
Προς διάψευση όσων είχαν πλέον πειστεί πως ο εγωισμός και η μεγαλομανία του χτυπήθηκαν στη ρίζα μετά την αποτυχία του «Pola X» και πως το πάλαι πότε σπουδαιότερο παιδί – θαύμα που γνώρισε το γαλλικό σινεμά στα 80s αποσύρθηκε γιατί τον νίκησε ο χρόνος και ο ίδιος του ο εαυτός, ο Καράξ μοιάζει να βρίσκεται πιο «εδώ» από ποτέ.
Το ίδιο μεγαλομανής, το ίδιο αναρχικός, το ίδιο αθεράπευτα ρομαντικός, το ίδιο cult, το ίδιο αστείος και τραγικός μαζί. Ενας εμπνευσμένος καλλιτέχνης που καίγεται ακόμη και σήμερα από την ίδια ζωτική ανάγκη του να κάνει σινεμά με κάθε όρο.
Δεν έχει καμία σημασία να προσπαθήσει να εξηγήσει κανείς τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα του «Holy Motors» καθώς αυτός μπαινοβγαίνει, κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου, μέσα στους ρόλους που μοιάζουν να του έχουν ανατεθεί από έναν κοσμικό σκηνοθέτη. Ούτε έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να αναλύσει το πόσο υπόγεια η φαινομενικά αυτή σουρεαλιστική εναλλαγή μεταμορφώσεων, κινηματογραφικών ειδών και συναισθημάτων σε αφήνει μουδιασμένο μπροστά σε ένα weird σινεμά - με όλη τη σημασία της έννοιας - κι όμως την ίδια στιγμή κρυστάλλινα διαυγές και αποκαλυπτικό.
Tίποτα δεν αρκετό για να περιγράψει μια ιλιγγιώδη κούρσα ανάμεσα σε μικρές ιστορίες που ξεκινούν από το ανέκδοτο, χάνονται στη σφαίρα του φανταστικού, αγγίζουν την κωμωδία, διαπερνούν την τραγωδία, επιστρέφουν νομοτελειακά στο σινεμά (του Καράξ και των «άλλων») και όλες μαζί καταλήγουν σε μια σπαρακτική αλληγορία για την πιο δύσκολη τέχνη απ’ όλες: αυτής της ίδιας της ζωής.
Το «Holy Motors» δεν είναι μόνο 100% σινεμά του Λεός Καράξ, αλλά είναι 100% ΣΙΝΕΜΑ.
Και μαζί η αποθέωση της τέχνης του ηθοποιού, είτε αυτό αφορά τους 11 ρόλους που ο συγκλονιστικός Ντενί Λαβάν υποδύεται με το αφοπλιστικό κωμικό timing ενός Τσάπλιν και την τραγικότητα ενός αξεπέραστου σαιξπηρικού μάστορα, είτε τη αξεπέραστη σκηνή ανθολογίας που σηκώνει λες με την πείρα μιας πραγματικά μεγάλης ηθοποιού η Κάιλι Μινόγκ και την γενναιοδωρία με την οποία η Εντίτ Σκομπ (του «Μάτια Δίχως Πρόσωπο» του Ζορζ Φρανζί) οδηγεί κυριολεκτικά ως άλλη αγία το «holy motor» της ταινίας.
Σαν ένα rollercoaster που τρέχει γρηγορότερα και απο τα καρέ του σινεμά, ο Καράξ διασχίζει, μέσα σε μια ώρα και πενήντα πέντε λεπτά, όλες τις εμμονές του: το θάνατο, τους πρωτεργάτες του βωβού κινηματογράφου, το μιούζικαλ, το σεξ, την επιστημονική φαντασία, τα green screen, το ροκ ν’ ρολ, τον Μπόρχες, το alter ego του στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή του, το Παρίσι του Περ Λασέζ και του εγκατελελειμμένου Samaritaine, τους «Εραστές της Γέφυρας», όλα τα πανέμορφα και αποκρουστικά πράγματα που αγάπησε με πάθος στη ζωή του και κρύβονταν πάντοτε πίσω από το ηθελημένα ατελές έργο του.
Και όλα αυτά που τελικά τον έκαναν – ευτυχώς για όλους μας – να συνεχίσει το έργο του από εκεί ακριβώς που το είχε σταματήσει με την πιο παράλογα λογική ταινία της καριέρας του.
Επιβεβαιώνοντας, με το κύρος ενός «σοφού» και την αυθάδεια ενός «παιδιού», πως για κάθε απουσία υπάρχει πάντοτε κάπου κρυμμένη μια δεύτερη ευκαιρία (ένας άλλος ρόλος;) και πως για κάθε ζωή που χάνουμε, κάπου υπάρχει μια ακόμη.
Και αν ακόμη χαθεί κι αυτή, θα έχουμε για πάντα το σινεμά!
(Μανώλης Κρανάκης - Flix.gr)
H αινιγματική φιγούρα του κυρίου Oσκάρ ζει ταυτόχρονα περισσότερες από μία ζωές. Εγκληματίας, ζητιάνος, πατέρας, διευθυντής πολυεθνικής και τερατόμορφο πλάσμα συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται σε έναν άνθρωπο καθώς αυτός μέσα σε ένα 24ωρο διασχίζει το Παρίσι με μια λιμουζίνα που οδηγεί η πιστή του φίλη, Σελίν.
«Η ζωή είναι καλύτερη γιατί στη ζωή υπάρχει αγάπη. Ο θάνατος είναι καλός, αλλά εκεί δεν υπάρχει αγάπη.»
Υπάρχουν μερικές στιγμές - στο σινεμά όπως και στη ζωή - που το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι να συνεχίζεις. Να αγνοείς όλα όσα σου υπαγορεύουν να σταματήσεις να ζεις και κόντρα σε όλες τις προβλέψεις να συνεχίζεις να δημιουργείς, να αγαπάς, να νιώθεις, να υπάρχεις.
Κάποιοι θα το έλεγαν ένστικτο επιβίωσης. Αλλοι ανάγκη. Μερικοί πιο κυνικοί, ζωή.
Ο Λεός Καράξ το λέει απλά σινεμά.
Και ακυρώνοντας κάθε πρόβλεψη που τον ήθελε να βρίσκεται έτη φωτός μακριά από τον άνθρωπο που κάποτε έκανε το σινεμά να μοιάζει με μια κοσμική επανάσταση αψηφώντας κάθε παράπλευρη απώλεια, ο 52χρονος πλέον σκηνοθέτης επιστρέφει για να δώσει την οριστική απάντηση στο γιατί χρειάστηκε δεκατρία ολόκληρα χρόνια για να γυρίσει την μόλις πέμπτη του ταινία μεγάλου μήκους.
Προς διάψευση όσων είχαν πλέον πειστεί πως ο εγωισμός και η μεγαλομανία του χτυπήθηκαν στη ρίζα μετά την αποτυχία του «Pola X» και πως το πάλαι πότε σπουδαιότερο παιδί – θαύμα που γνώρισε το γαλλικό σινεμά στα 80s αποσύρθηκε γιατί τον νίκησε ο χρόνος και ο ίδιος του ο εαυτός, ο Καράξ μοιάζει να βρίσκεται πιο «εδώ» από ποτέ.
Το ίδιο μεγαλομανής, το ίδιο αναρχικός, το ίδιο αθεράπευτα ρομαντικός, το ίδιο cult, το ίδιο αστείος και τραγικός μαζί. Ενας εμπνευσμένος καλλιτέχνης που καίγεται ακόμη και σήμερα από την ίδια ζωτική ανάγκη του να κάνει σινεμά με κάθε όρο.
Δεν έχει καμία σημασία να προσπαθήσει να εξηγήσει κανείς τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα του «Holy Motors» καθώς αυτός μπαινοβγαίνει, κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου, μέσα στους ρόλους που μοιάζουν να του έχουν ανατεθεί από έναν κοσμικό σκηνοθέτη. Ούτε έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να αναλύσει το πόσο υπόγεια η φαινομενικά αυτή σουρεαλιστική εναλλαγή μεταμορφώσεων, κινηματογραφικών ειδών και συναισθημάτων σε αφήνει μουδιασμένο μπροστά σε ένα weird σινεμά - με όλη τη σημασία της έννοιας - κι όμως την ίδια στιγμή κρυστάλλινα διαυγές και αποκαλυπτικό.
Tίποτα δεν αρκετό για να περιγράψει μια ιλιγγιώδη κούρσα ανάμεσα σε μικρές ιστορίες που ξεκινούν από το ανέκδοτο, χάνονται στη σφαίρα του φανταστικού, αγγίζουν την κωμωδία, διαπερνούν την τραγωδία, επιστρέφουν νομοτελειακά στο σινεμά (του Καράξ και των «άλλων») και όλες μαζί καταλήγουν σε μια σπαρακτική αλληγορία για την πιο δύσκολη τέχνη απ’ όλες: αυτής της ίδιας της ζωής.
Το «Holy Motors» δεν είναι μόνο 100% σινεμά του Λεός Καράξ, αλλά είναι 100% ΣΙΝΕΜΑ.
Και μαζί η αποθέωση της τέχνης του ηθοποιού, είτε αυτό αφορά τους 11 ρόλους που ο συγκλονιστικός Ντενί Λαβάν υποδύεται με το αφοπλιστικό κωμικό timing ενός Τσάπλιν και την τραγικότητα ενός αξεπέραστου σαιξπηρικού μάστορα, είτε τη αξεπέραστη σκηνή ανθολογίας που σηκώνει λες με την πείρα μιας πραγματικά μεγάλης ηθοποιού η Κάιλι Μινόγκ και την γενναιοδωρία με την οποία η Εντίτ Σκομπ (του «Μάτια Δίχως Πρόσωπο» του Ζορζ Φρανζί) οδηγεί κυριολεκτικά ως άλλη αγία το «holy motor» της ταινίας.
Σαν ένα rollercoaster που τρέχει γρηγορότερα και απο τα καρέ του σινεμά, ο Καράξ διασχίζει, μέσα σε μια ώρα και πενήντα πέντε λεπτά, όλες τις εμμονές του: το θάνατο, τους πρωτεργάτες του βωβού κινηματογράφου, το μιούζικαλ, το σεξ, την επιστημονική φαντασία, τα green screen, το ροκ ν’ ρολ, τον Μπόρχες, το alter ego του στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή του, το Παρίσι του Περ Λασέζ και του εγκατελελειμμένου Samaritaine, τους «Εραστές της Γέφυρας», όλα τα πανέμορφα και αποκρουστικά πράγματα που αγάπησε με πάθος στη ζωή του και κρύβονταν πάντοτε πίσω από το ηθελημένα ατελές έργο του.
Και όλα αυτά που τελικά τον έκαναν – ευτυχώς για όλους μας – να συνεχίσει το έργο του από εκεί ακριβώς που το είχε σταματήσει με την πιο παράλογα λογική ταινία της καριέρας του.
Επιβεβαιώνοντας, με το κύρος ενός «σοφού» και την αυθάδεια ενός «παιδιού», πως για κάθε απουσία υπάρχει πάντοτε κάπου κρυμμένη μια δεύτερη ευκαιρία (ένας άλλος ρόλος;) και πως για κάθε ζωή που χάνουμε, κάπου υπάρχει μια ακόμη.
Και αν ακόμη χαθεί κι αυτή, θα έχουμε για πάντα το σινεμά!
(Μανώλης Κρανάκης - Flix.gr)
Τρελό, υπέροχο σινεμά
από έναν από τους τελευταίους, αυθεντικούς τρελούς δημιουργούς, τον
ακριβοθώρητο Λεός Καράξ, το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί και εδώ και μερικά
χρόνια μυστηριώδη καταραμένο, που αναγραμμάτισε τα δύο ονόματά του
(Όσκαρ και Άλεξ) και μαζί ανακάτεψε τη γραμματική του γαλλικού
κινηματογράφου με υπερβολή, εμμονές, παραλογισμό και τόλμη. Ο σταθερός
πρωταγωνιστής των ταινιών του, ο Ντενί Λαβάν, άσος στους λαστιχένιους
μορφασμούς, αποκρουστικός Νοσφεράτου/Κουασιμόδος, τρυφερός και πρόθυμος
για συναισθηματικές βουτιές χωρίς δίχτυ προστασίας, ικανός να φλερτάρει
ασύστολα και να διεκδικήσει με μακάβριο μπρίο τη χυμώδη Έβα Μέντες σε
μια σκηνή ανθολογίας στο νεκροταφείο και να κάνει τη Μινόγκ να
τραγουδήσει στην ταράτσα με τα neon lights, στο Holy Motors υποδύεται
ασταμάτητα ρόλους επί πληρωμή, ως ηθοποιός της ζωής και του θανάτου. Το
κόστος είναι τεράστιο: χρησιμοποιώντας μια μισθωμένη λιμουζίνα ως
καμαρίνι και καταφύγιο, ο Ηθοποιός ανοίγει συνεχώς πόρτες, στην αρχή ως
υπνοβάτης σε εφιάλτη του Λιντς και στη συνέχεια ως μανιακός καμποτίνος,
και μπαίνει σε απαιτητικές καταστάσεις/σκηνές που στεγνώνουν την ψυχή
του, καθώς απαιτούν το 100% ενός κασκαντέρ και όλο το είναι ενός
ανθρώπου που δεν γίνεται να παραστήσει, αλλά οφείλει να ζήσει μέχρι
τέλους την αποστολή του. Περιστασιακά, συναντά τον πραγματικό κόσμο, αν
όχι τον όποιο «εαυτό» του, όπως με την επαφή του με την Κάιλι Μινόγκ
στην ερημωμένη Samaritaine, το πολυκατάστημα που δέσποζε στην άκρη της
γέφυρας, από την παλιότερη ρομαντική εξτραβαγκάντζα του Καράξ, τους
Εραστές της Pont Neuf. Κι ενώ το ρομάντσο δεν είναι ακριβώς παρένθεση
στο Holy Motors, οι σουρεαλιστικές βινιέτες δίνουν τον τόνο στη
διαλεκτική της ταυτότητας μέσα από την επώδυνη αναγκαιότητα των
μεταμορφώσεων. Οι μηχανές της ταινίας, από τον φουτουριστικό διάδρομο
τρεξίματος μέχρι τα αυτοκίνητα στο γκαράζ, είναι τα σύμβολα της κίνησης
και μια απαραίτητη πινελιά χιούμορ, που σπάει την τυπική παριζιάνικη
ποίηση που χαρακτηρίζει το σινεμά του σκηνοθέτη. Χωρίς να σνομπάρει τον
θεατή, ο Καράξ χρησιμοποιεί τα όπλα και τις σιγουριές του (τον Λαβάν,
τους κώδικές του, το ελεγχόμενο περιβάλλον και τη σινεφιλία) για να
ανοίξει συζητήσεις και να προκαλέσει συγκινήσεις. Μελαγχολικό και
εφευρετικό, το Holy Motors είναι το πιο ώριμο έργο ενός σκηνοθέτη που
αποζητά τις εκπλήξεις και δεν δεσμεύει τον θεατή σε μια τελεσίδικη
ετυμηγορία, αλλά προτιμά να τον παρασύρει σε μια υπερβατική Οδύσσεια.
Πηγή: www.lifo.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου