Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014
Σινέ Κρόνιον
19:30
ΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ
ΤΟΥ ΦΕΛΙΞ ΦΟΝ ΓΚΡΟΝΙΝΓΚΕΝ
με τους Βερλ Μπάτενς, Γιόχαν Χέλντεμπεργκ, Νελ Κατρίς, Γκερτ Βαν Ράμπελμπεργκ, Νιλς Ντε Κάστερ, Ρόμπι Κλάιρεν
Υπόθεση:
Η Ελίζ και ο Ντιντιέ είναι μαζί εφτά παθιασμένα χρόνια. Όταν η μικρή τους κόρη Μέιμπελ βρεθεί αντιμέτωπη με μια βαριά ασθένεια, όλες οι έντονες στιγμές της σχέσης τους δείχνουν να έρχονται στην επιφάνεια. Αναπολούν τον κεραυνοβόλο τους έρωτα, το φλερτ και το πάθος, το γάμο τους, και τις ευτιχισμένες μέρες που πρωτοήρθε η Μέιμπελ στη ζωή τους. Ένας πλήρης κύκλος ευτυχίας. Η θλίψη και το άγχος για τη μικρή τους κόρη όμως, τους οδηγεί σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Μάχονται κι ελπίζουν μαζί ότι η αγάπη δε θα τους απογοητεύσει. Η αγάπη όμως, δε μπορεί να νικήσει πάντα τη μοίρα.
Βραβείο Κοινού Φεστιβάλ Βερολίνου 2013
Υποψήφιο για Οσκαρ Καλυτερης Ξενογλωσσης Ταινίας 2014
Bραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το 2013
Πέντε υποψηφιότητες για τα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας 2013
Η Ελίζ και ο Ντιντιέ είναι μαζί εφτά παθιασμένα χρόνια. Όταν η μικρή τους κόρη Μέιμπελ βρεθεί αντιμέτωπη με μια βαριά ασθένεια, όλες οι έντονες στιγμές της σχέσης τους δείχνουν να έρχονται στην επιφάνεια. Αναπολούν τον κεραυνοβόλο τους έρωτα, το φλερτ και το πάθος, το γάμο τους, και τις ευτιχισμένες μέρες που πρωτοήρθε η Μέιμπελ στη ζωή τους. Ένας πλήρης κύκλος ευτυχίας. Η θλίψη και το άγχος για τη μικρή τους κόρη όμως, τους οδηγεί σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Μάχονται κι ελπίζουν μαζί ότι η αγάπη δε θα τους απογοητεύσει. Η αγάπη όμως, δε μπορεί να νικήσει πάντα τη μοίρα.
Σημείωμα του Σκηνοθέτη :
Τα Ραγισμένα Όνειρα είναι μεταφορά από το θεατρικό έργο του Γιόχαν
Χέντελμπεργκ. Με το Γιόχαν είμαστε φίλοι και συνεργάτες χρόνια,
συμμετείχε ως ηθοποιός σε δύο προηγούμενες ταινίες μου. Όταν είδα το
θεατρικό έμεινα έκλπληκτος. Ο συνδυασμός της προσωπικής ιστορίας, με τη
μουσική και την κεντρική ιδέα με συγκλόνισαν. Ο Γιόχαν ενθουσιάστηκε
όταν του μίλησα για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη. Ξεκινήσαμε να γράφουμε το
σενάριο με τον Καρλ Γιος, και το ξεκινήσαμε πολλές φορές από την αρχή,
καθώς είναι μια ιδιαίτερα πολύπλοκη ιστορία. Το θεατρικό άγγιζε την
τελειότητα και είχα βαθιά μέσα μου τη φοβία, ότι η ταινία δε θα μπορούσε
να ανταποκριθεί σε αυτό το επίπεδο. Δίστασα στην αρχή για τον θα έπρεπε
να την κάνω ή όχι. Το θεατρικό είχε και μεγάλους μονολόγους, που δεν
ταίριαζαν στον κινηματογράφο. Στο τέλος, αυτό που με έπεισε ήταν το
ένστικτο μου. Συγκινήθηκα τόσο πολύ από το θεατρικό, που θα έβρισκα
τρόπο να το κάνω. Η δυσκολία του επίσης, το έκανε και άκρως ενδιαφέρον
για μένα ως δημιουργό.
Η δομή της ταινίας έγινε κατά το μοντάζ. Υπήρχε εξαρχής στο μυαλό μας ότι θα λειτουργούσε με φλας-μπακ, αλλά η τελική ταινία διέφερε κατά πολύ από το σενάριο. Ο Νίκο Λιούνεν, με το οποίο συνεργαζόμαστε χρόνια κι ανέλαβε το μοντάζ, είναι πραγματικά μάγος με αυτού του είδους την εξιστόρηση. Πιστεύω ότι οι ταινίες μου βασίζονται πολύ στο συναίσθημα, και όχι στην ίδια την ιστορία, οπότε η διαρκής αμφισβήτηση κατά το μοντάζ, έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου.
Ο Γιόχαν Χέλτενμπεργκ, επιτέλεσε ως συν-σεναριογράφος και πρωταγωνιστής για το θεατρικό, και δεν αμφέβαλλα ποτέ αν θα έπρεπε εκείνος να είναι και στην ταινία. Εκείνος και ο Ντιντιέ έχουν πολλά κοινά στοιχεία.
Ο χαρακτήρας της Ελίζ είναι ένα αίνιγμα. Είναι πολύ δυνατή κι ευαίσθητη ταυτόχρονα. Αγαπάει τη ζωή, αλλά την έχει πληγώσει πάρα πολύ. Είναι τελειομανής σε κάθε επίπεδο.
Η ταινία δεν αφορά μόνο την αγαπη των γονέων. Αφορά την αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι τελείως διαφορετικοί, αλλά και την απώλεια: πώς χάνεις κάποιον παρ’όλο που είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες. Όσο τα πράγματα στη ζωή τους πηγαίνουν καλά, η διαφορετικότητα τους αποτελεί διασκέδαση. Όταν θα αντιμετωπίσουν την αρρώστια της κόρης τους, θα συγκρουστούν σφοδρά μεταξύ τους. Στο τέλος, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά κι ο ένας τον άλλον.
Η Νελ Κατρίς, επιλέχθηκε ανάμεσα από εκατοντάδες παιδιά. Αρχικά, ήταν πολύ ντροπαλή, αλλά καλή ακροάτρια και πρόθυμη να συνεργαστεί. Κάθε φορά που ερχόταν για πρόβα, ήταν ακόμη καλύτερη. Από την πρώτη μέρα στα γυρίσματα, έδεσε με τους «γονείς» της. Η αθώα ματιά της, έκανε τα πράγματα πάρα πολύ εύκολα- για παράδειγμα, η ίδια θεωρεί αγαπημένη της σκηνή, εκείνη που πρέπει να υποδυθεί ότι είναι νεκρή, γιατί τη θεωρεί την πιο εύκολη! Επίσης, αντιμετώπιζε όλες τις διαδικασίες και τεχνικές λεπτομέρειες σαν παιχνίδι και διασκέδαζε.
Η δομή της ταινίας έγινε κατά το μοντάζ. Υπήρχε εξαρχής στο μυαλό μας ότι θα λειτουργούσε με φλας-μπακ, αλλά η τελική ταινία διέφερε κατά πολύ από το σενάριο. Ο Νίκο Λιούνεν, με το οποίο συνεργαζόμαστε χρόνια κι ανέλαβε το μοντάζ, είναι πραγματικά μάγος με αυτού του είδους την εξιστόρηση. Πιστεύω ότι οι ταινίες μου βασίζονται πολύ στο συναίσθημα, και όχι στην ίδια την ιστορία, οπότε η διαρκής αμφισβήτηση κατά το μοντάζ, έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου.
Ο Γιόχαν Χέλτενμπεργκ, επιτέλεσε ως συν-σεναριογράφος και πρωταγωνιστής για το θεατρικό, και δεν αμφέβαλλα ποτέ αν θα έπρεπε εκείνος να είναι και στην ταινία. Εκείνος και ο Ντιντιέ έχουν πολλά κοινά στοιχεία.
Ο χαρακτήρας της Ελίζ είναι ένα αίνιγμα. Είναι πολύ δυνατή κι ευαίσθητη ταυτόχρονα. Αγαπάει τη ζωή, αλλά την έχει πληγώσει πάρα πολύ. Είναι τελειομανής σε κάθε επίπεδο.
Η ταινία δεν αφορά μόνο την αγαπη των γονέων. Αφορά την αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι τελείως διαφορετικοί, αλλά και την απώλεια: πώς χάνεις κάποιον παρ’όλο που είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες. Όσο τα πράγματα στη ζωή τους πηγαίνουν καλά, η διαφορετικότητα τους αποτελεί διασκέδαση. Όταν θα αντιμετωπίσουν την αρρώστια της κόρης τους, θα συγκρουστούν σφοδρά μεταξύ τους. Στο τέλος, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά κι ο ένας τον άλλον.
Η Νελ Κατρίς, επιλέχθηκε ανάμεσα από εκατοντάδες παιδιά. Αρχικά, ήταν πολύ ντροπαλή, αλλά καλή ακροάτρια και πρόθυμη να συνεργαστεί. Κάθε φορά που ερχόταν για πρόβα, ήταν ακόμη καλύτερη. Από την πρώτη μέρα στα γυρίσματα, έδεσε με τους «γονείς» της. Η αθώα ματιά της, έκανε τα πράγματα πάρα πολύ εύκολα- για παράδειγμα, η ίδια θεωρεί αγαπημένη της σκηνή, εκείνη που πρέπει να υποδυθεί ότι είναι νεκρή, γιατί τη θεωρεί την πιο εύκολη! Επίσης, αντιμετώπιζε όλες τις διαδικασίες και τεχνικές λεπτομέρειες σαν παιχνίδι και διασκέδαζε.
Κριτικές για την ταινία :
Σ' ένα νοσοκομείο της φλαμανδικής πόλης Γκεντ του Βελγίου, ο Ντιντιέ,
ένας bluegrass μουσικός, και η Ελίζ, μία tattoo artist, στέκονται
συντεντριμμένα δυνατοί στο πλευρό της κόρης τους Μέιμπελ. Οι γιατροί
τους λένε καθημερινά ότι οι ελπίδες σβήνουν. Το εξάχρονο κοριτσάκι τους
κι ο «Κάπτεν Χήμειο» χάνουν την μάχη με τον καρκίνο. Και το ζευγάρι,
μέρα με την μέρα, χάνει τον κόσμο. Αυτόν που έπλασαν μαζί, εφτά
ερωτευμένα χρόνια. Τα οποία μας επιτρέπουν να ζήσουμε κι εμείς, με
κλεφτά flashbacks που μας ραγίζουν την καρδιά. Και το όνειρο: ότι η
αγάπη είναι πάντα αρκετή.
Εκείνος είναι ένας ημιάγριος, ντροπαλός καλλιτέχνης. Ερωτευμένος με την Αμερική, το αιώνιο σύμβολό της ως Γη της Επαγγελίας, τις ρίζες της bluegrass μουσικής της. Ενας Βέλγος cowboy που ζει στο φλαμανδικό του ράντσο, στο προσωρινό του τροχόσπιτο, όσο επισκευάζει μ' έναν αργό ρομαντισμό την εγκατελειμένη αγροικία της ιδιοκτησίας. Εκείνη είναι ζεστό φως. Ενα ασυμβίβαστο, παθιασμένο, αλλά γλυκό σαν μέλι κορίτσι που τον κοιτά με ερωτευμένα βλέμματα από την πρώτη μέρα και τον ξυπνά από τον εργένικο, μοναχικό του λήθαργο. Μαζί είναι άτρωτοι. Οχι τέλειοι, αλλά άτρωτοι. Απομονωμένοι στη φύση, σαν άλλοι πρωτόπλαστοι, ζουν μέσα από την μουσική που εκείνος της μαθαίνει (εκείνη παίρνει τη θέση της τραγουδίστριας στην μπάντα του) και τον έρωτά τους που τους έχει ξαφνιάσει: έχει γεμίσει τις μέρες με χαμόγελα και τα βράδια με ανάσες. Δεν είναι στην πρώτη τους νιότη. Πώς τους συνέβη αυτό ξαφνικά; Εχουν δίκιο οι ποιητές; Υπάρχει;
Η Ελίζ μένει έγκυος και η μικρή Μέιμπελ (ναι, από την τραγουδίστρια της κάντρι Μέιμπελ Κάρτερ, μητέρα της Τζουν) συμπληρώνει τον κύκλο της αγάπης. Για τόσο λίγο. «Επρεπε να καταλάβω ότι ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Περιμένει να πιστέψεις, να ονειρευτείς για να σε τσακίσει...»
H ιδέα της ιστορίας ήταν του πρωταγωνιστή και συνσεναριογράφου Γιόχαν Χέλντενμπεργκ, ο οποίος μαζί με τον Μίκε Ντόμπελς την μετουσίωσαν σ' ένα θεατρικό έργο που χωριζόταν σε βινιέτες από τα μουσικά bluegrass διαλείμματα. Αποτελεί φωτεινή εξαίρεση πώς ο Φέλιξ Φαν Γκρόνινγκερ («The Misfortunates») επανασχεδίασε την κατασκευή της και δεν την μετέφερε στην οθόνη ως κλειστοφοβική, αποστειρωμένη θεατρική διασκευή, αλλά ως αυτόφωτο κινηματογραφικό δράμα, γυρισμένο σε σινεμασκόπ, με μοντέρνο μοντάζ και την μουσική να συνυπάρχει ως ένας ακόμα χαρακτήρας που παρεμβάλλεται οργανικά, φυσικά και αναγκαία.
Τα πισωγυρίσματα στο χρόνο (ο Νίκο Λιούνεν στο μοντάζ αξίζει βραβείο) ακόμα κι αν ήταν ένα τεχνικό εύρημα για να σπάσει η θεατρική φόρμα, λειτουργούν καθαρτικά στον ρυθμό της αφήγησης. Ο θεατής μπαίνει στη ζωή, στον ιδιωτικό άρρηκτο κύκλο του ζευγαριού, μέσα από ελλειπτικά ψήγματα μνήμης. Υπήρξε ατόφια χαρά, γέλια, βλέμματα, όνειρα, οργασμοί, ζωή. Αρα, υπάρχει η κόλλα, η πρώτη ύλη που δένει δυο ανθρώπους, που δε θα επιτρέψει στην τραγωδία να τους ισοπεδώσει. Υπάρχει η μουσική που ενώνει τις φωνές τους σε αγγελικές αρμονίες. Υπάρχουν οι χορδές της κιθάρας, του μπάντζο, της καρδιάς τους. Αρκεί να συνεχίσουν να τραγουδούν. Αρκεί να φανούν δυνατοί. Αρκεί να μείνουν μέσα στον κύκλο. Αρκεί;
Ο Μπιορν Ερικσον που υπογράφει το soundtrack που έγινε μεγάλο χιτ μετά την πρεμιέρα της ταινίας στο Πανόραμα του Βερολίνου πέρσι τον Φεβρουάριο (όπου η ταινία κέρδισε και το Βραβείο Κοινού), ενώνει κλασικά country κομμάτια όπως το «Will the Circle Be Unbroken» της οικογένειας Κάρτερ (το οποίο, καθόλου τυχαία, ξεκινά την πρώτη σκηνή) με αυθεντικά bluegrass που ο ίδιος έγραψε για την ταινία και δίνουν φωνή – όχι μόνο σε όσα ζουν οι ήρωες, αλλά και σε όσα αισθανόμαστε εμείς απέναντί τους. Η μουσική ολοκληρώνει τον κύκλο – της αγάπης, της υπόσχεσης, της απώλειας. Απογειώνει και γκρεμίζει και τρυφερά αποχαιρετά. Ο Ερικσον συμπληρώνει τον Γκρόνινγκερ με τον τρόπο που ο ήχος δεν εξηγεί την εικόνα στο σινεμά, αλλά της δίνει μία δυνατή καρδιά.
Και οι δύο πρωταγωνιστές, απλά, σου κλέβουν τη δική σου. Οι ερμηνείες τους δεν είναι συγκλονιστικές γιατί τραγουδούν οι ίδιοι τα κομμάτια (το οποίο, ναι, αξιέπαινα κάνουν), ή γιατί έχουν τις αναμενόμενες σκηνές-ξεσπάσματα. Τους ερωτεύεσαι, γιατί... ερωτεύονται. Με αυτή την νατουραλιστική αμηχανία των στιγμών. Με αυτή την αβίαστη προσοχή στην λεπτομέρεια. Ο Γιόχαν Χέλντενμπεργκ ερμηνεύει τον πραγματιστή Ντιντιέ ως ένα αγαθό, μοναχικό γίγαντα με γένια και ατσούμπαλη ντροπή. Αλλά όταν μιλάει για τους μουσικούς του ήρωες, της παίζει βινύλια ή το μπάντζο του, τον βλέπεις να αλλάζει. Μεταμορφώνεται από ανασφαλές αρσενικό σε άντρα που αφήνεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Η Βέρλε Μπέτενς απογυμνώνει τη συναισθηματική, ονειροπόλα ψυχή της Ελίζ, αλλά ταυτόχρονα φορά τα tattoo της ως πανοπλία, ως ένα χάρτη συναισθημάτων για όσα δεν μπορούν να σου πουν τα μάτια και το χαμόγελό της – και, πιστέψτε μας, μπορούν να σου πουν πολλά.
Η ταινία κατηγορήθηκε για μελό που πατάει με ευκολία τα κουμπιά σου. Μπορεί να είναι κι έτσι. Υπάρχουν στιγμές που βλέπεις την tearjerker κατασκευή, πίσω από το βλέμμα του σκηνοθέτη. Αν όμως την πατήσεις κι εσύ, αν την ερωτευθείς κεραυνοβόλα, δεν σε πειράζει καθόλου. Τη βιώνεις προσωπικά, την εισπνέεις, την αφήνεις να τρέξει στο αίμα, τα μάτια σου, τη σιγοτραγουδάς, τη χτυπάς τατουάζ.(Flix.gr)
Την ιστορία ενός κεραυνοβόλου έρωτα που οδηγείται στη διάλυση σ' ένα δοσμένο με ξεχωριστή φροντίδα, λυρική ομορφιά και συγκίνηση μελόδραμα παρουσιάζει ο Βέλγος σκηνοθέτης στην ταινία του «Ραγισμένα όνειρα». Ο «καουμπόης» Ντιντιέ και η ξανθιά, σέξι και με πολλά τατουάζ, Ελίζ, μέλη και οι δυο μιας επικεντρωμένης σε αμερικανικά τραγούδια μπάντας, θα γνωριστούν, θα παντρευτούν και θ' αποκτήσουν ένα κοριτσάκι, τη Μέιμπελ, που κάποια στιγμή θα πεθάνει από καρκίνο.
Η ιστορία, βασισμένη σε θεατρικό έργο στο γράψιμο του οποίου συμμετείχε και ο πρωταγωνιστής της, Γιόχαν Χέλντενμπεργκ, δίνει την ευκαιρία στο σκηνοθέτη να καταπιαστεί όχι μόνο με το θέμα του έρωτα και της απώλειας αλλά και της πίστης και της ενοχής.
Ο σκηνοθέτης δεν ακολουθεί τη γραμμική, χρονολογική αφήγηση, προτιμώντας άλλοτε να κάνει συχνά φλας-μπακ σε διάφορες περιόδους στο παρελθόν και άλλοτε να παρουσιάζει ελλειπτικά τις επιμέρους σκηνές, τις οποίες όμως δεν αποφεύγει να ενσταλάζει με άφθονη συγκίνηση, χωρίς όμως να φτάνει στον ανυπόφορο μελοδραματισμό. Στοιχείο που πετυχαίνει χάρη στις τακτικές εναλλαγές των σκηνών και τις σωστές παρεμβολές στο παρελθόν για να σπάσει τη συναισθηματική φόρτιση.
Η ταινία του περιέχει όμορφες, χαρούμενες σκηνές, όπως αυτές των τραγουδιών και της μουσικής σε στιλ αμερικανικού «κάντρι», ή τις σκηνές του σεξ ανάμεσα στον Ντιντιέ και την Ελίζ (σε μια από αυτές βλέπουμε τη γεμάτη τατουάζ Ελίζ με μπικίνι στα χρώματα της αμερικανικής σημαίας, πρόκληση για τον αμερικανόπληκτο Ντιντιέ), ή εκείνες που παρουσιάζουν το διαφορετικό τρόπο ζωής στην Αμερική (από εκείνη του προέδρου Μπους να μιλά στις τηλεοπτικές οθόνες ώς τη σκηνή με τον Ντιντιέ να φαντάζεται μια ουτοπιστική Αμερική).
Χωρίς να ξεχνάμε ορισμένες συμβολικές σκηνές όπως εκείνη με τον Ντιντιέ να προσπαθεί να εξηγήσει στην ετοιμοθάνατη κόρη του πως το νεκρό πουλί που σκοτώθηκε χτυπώντας στο τζάμι της βεράντας τους δεν μετατρέπεται σε αστέρι, μια και πέρα από το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα.
Στα συν της ταινίας οι πολύ καλές ερμηνείες και των δύο πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα της Βέρλε Μπέτενς, που δίνει με την ίδια δύναμη και αίσθημα τόσο τη νεαρή, ερωτευμένη με πάθος Ελίζ όσο και την αργότερα βασανισμένη μητέρα που προσπαθεί μάταια να βρει λυτρωμό στην πίστη. Σπάνια ο κινηματογράφος μάς έχει δώσει μια τόσο έντονη και εικαστικά συναρπαστική εικόνα τόσο της χαράς και της απόλαυσης όσο και του πόνου και της δυστυχίας της ανθρώπινης ζωής.(Ελευθεροτυπία)
Εκείνος είναι ένας ημιάγριος, ντροπαλός καλλιτέχνης. Ερωτευμένος με την Αμερική, το αιώνιο σύμβολό της ως Γη της Επαγγελίας, τις ρίζες της bluegrass μουσικής της. Ενας Βέλγος cowboy που ζει στο φλαμανδικό του ράντσο, στο προσωρινό του τροχόσπιτο, όσο επισκευάζει μ' έναν αργό ρομαντισμό την εγκατελειμένη αγροικία της ιδιοκτησίας. Εκείνη είναι ζεστό φως. Ενα ασυμβίβαστο, παθιασμένο, αλλά γλυκό σαν μέλι κορίτσι που τον κοιτά με ερωτευμένα βλέμματα από την πρώτη μέρα και τον ξυπνά από τον εργένικο, μοναχικό του λήθαργο. Μαζί είναι άτρωτοι. Οχι τέλειοι, αλλά άτρωτοι. Απομονωμένοι στη φύση, σαν άλλοι πρωτόπλαστοι, ζουν μέσα από την μουσική που εκείνος της μαθαίνει (εκείνη παίρνει τη θέση της τραγουδίστριας στην μπάντα του) και τον έρωτά τους που τους έχει ξαφνιάσει: έχει γεμίσει τις μέρες με χαμόγελα και τα βράδια με ανάσες. Δεν είναι στην πρώτη τους νιότη. Πώς τους συνέβη αυτό ξαφνικά; Εχουν δίκιο οι ποιητές; Υπάρχει;
Η Ελίζ μένει έγκυος και η μικρή Μέιμπελ (ναι, από την τραγουδίστρια της κάντρι Μέιμπελ Κάρτερ, μητέρα της Τζουν) συμπληρώνει τον κύκλο της αγάπης. Για τόσο λίγο. «Επρεπε να καταλάβω ότι ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Περιμένει να πιστέψεις, να ονειρευτείς για να σε τσακίσει...»
H ιδέα της ιστορίας ήταν του πρωταγωνιστή και συνσεναριογράφου Γιόχαν Χέλντενμπεργκ, ο οποίος μαζί με τον Μίκε Ντόμπελς την μετουσίωσαν σ' ένα θεατρικό έργο που χωριζόταν σε βινιέτες από τα μουσικά bluegrass διαλείμματα. Αποτελεί φωτεινή εξαίρεση πώς ο Φέλιξ Φαν Γκρόνινγκερ («The Misfortunates») επανασχεδίασε την κατασκευή της και δεν την μετέφερε στην οθόνη ως κλειστοφοβική, αποστειρωμένη θεατρική διασκευή, αλλά ως αυτόφωτο κινηματογραφικό δράμα, γυρισμένο σε σινεμασκόπ, με μοντέρνο μοντάζ και την μουσική να συνυπάρχει ως ένας ακόμα χαρακτήρας που παρεμβάλλεται οργανικά, φυσικά και αναγκαία.
Τα πισωγυρίσματα στο χρόνο (ο Νίκο Λιούνεν στο μοντάζ αξίζει βραβείο) ακόμα κι αν ήταν ένα τεχνικό εύρημα για να σπάσει η θεατρική φόρμα, λειτουργούν καθαρτικά στον ρυθμό της αφήγησης. Ο θεατής μπαίνει στη ζωή, στον ιδιωτικό άρρηκτο κύκλο του ζευγαριού, μέσα από ελλειπτικά ψήγματα μνήμης. Υπήρξε ατόφια χαρά, γέλια, βλέμματα, όνειρα, οργασμοί, ζωή. Αρα, υπάρχει η κόλλα, η πρώτη ύλη που δένει δυο ανθρώπους, που δε θα επιτρέψει στην τραγωδία να τους ισοπεδώσει. Υπάρχει η μουσική που ενώνει τις φωνές τους σε αγγελικές αρμονίες. Υπάρχουν οι χορδές της κιθάρας, του μπάντζο, της καρδιάς τους. Αρκεί να συνεχίσουν να τραγουδούν. Αρκεί να φανούν δυνατοί. Αρκεί να μείνουν μέσα στον κύκλο. Αρκεί;
Ο Μπιορν Ερικσον που υπογράφει το soundtrack που έγινε μεγάλο χιτ μετά την πρεμιέρα της ταινίας στο Πανόραμα του Βερολίνου πέρσι τον Φεβρουάριο (όπου η ταινία κέρδισε και το Βραβείο Κοινού), ενώνει κλασικά country κομμάτια όπως το «Will the Circle Be Unbroken» της οικογένειας Κάρτερ (το οποίο, καθόλου τυχαία, ξεκινά την πρώτη σκηνή) με αυθεντικά bluegrass που ο ίδιος έγραψε για την ταινία και δίνουν φωνή – όχι μόνο σε όσα ζουν οι ήρωες, αλλά και σε όσα αισθανόμαστε εμείς απέναντί τους. Η μουσική ολοκληρώνει τον κύκλο – της αγάπης, της υπόσχεσης, της απώλειας. Απογειώνει και γκρεμίζει και τρυφερά αποχαιρετά. Ο Ερικσον συμπληρώνει τον Γκρόνινγκερ με τον τρόπο που ο ήχος δεν εξηγεί την εικόνα στο σινεμά, αλλά της δίνει μία δυνατή καρδιά.
Και οι δύο πρωταγωνιστές, απλά, σου κλέβουν τη δική σου. Οι ερμηνείες τους δεν είναι συγκλονιστικές γιατί τραγουδούν οι ίδιοι τα κομμάτια (το οποίο, ναι, αξιέπαινα κάνουν), ή γιατί έχουν τις αναμενόμενες σκηνές-ξεσπάσματα. Τους ερωτεύεσαι, γιατί... ερωτεύονται. Με αυτή την νατουραλιστική αμηχανία των στιγμών. Με αυτή την αβίαστη προσοχή στην λεπτομέρεια. Ο Γιόχαν Χέλντενμπεργκ ερμηνεύει τον πραγματιστή Ντιντιέ ως ένα αγαθό, μοναχικό γίγαντα με γένια και ατσούμπαλη ντροπή. Αλλά όταν μιλάει για τους μουσικούς του ήρωες, της παίζει βινύλια ή το μπάντζο του, τον βλέπεις να αλλάζει. Μεταμορφώνεται από ανασφαλές αρσενικό σε άντρα που αφήνεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Η Βέρλε Μπέτενς απογυμνώνει τη συναισθηματική, ονειροπόλα ψυχή της Ελίζ, αλλά ταυτόχρονα φορά τα tattoo της ως πανοπλία, ως ένα χάρτη συναισθημάτων για όσα δεν μπορούν να σου πουν τα μάτια και το χαμόγελό της – και, πιστέψτε μας, μπορούν να σου πουν πολλά.
Η ταινία κατηγορήθηκε για μελό που πατάει με ευκολία τα κουμπιά σου. Μπορεί να είναι κι έτσι. Υπάρχουν στιγμές που βλέπεις την tearjerker κατασκευή, πίσω από το βλέμμα του σκηνοθέτη. Αν όμως την πατήσεις κι εσύ, αν την ερωτευθείς κεραυνοβόλα, δεν σε πειράζει καθόλου. Τη βιώνεις προσωπικά, την εισπνέεις, την αφήνεις να τρέξει στο αίμα, τα μάτια σου, τη σιγοτραγουδάς, τη χτυπάς τατουάζ.(Flix.gr)
Την ιστορία ενός κεραυνοβόλου έρωτα που οδηγείται στη διάλυση σ' ένα δοσμένο με ξεχωριστή φροντίδα, λυρική ομορφιά και συγκίνηση μελόδραμα παρουσιάζει ο Βέλγος σκηνοθέτης στην ταινία του «Ραγισμένα όνειρα». Ο «καουμπόης» Ντιντιέ και η ξανθιά, σέξι και με πολλά τατουάζ, Ελίζ, μέλη και οι δυο μιας επικεντρωμένης σε αμερικανικά τραγούδια μπάντας, θα γνωριστούν, θα παντρευτούν και θ' αποκτήσουν ένα κοριτσάκι, τη Μέιμπελ, που κάποια στιγμή θα πεθάνει από καρκίνο.
Η ιστορία, βασισμένη σε θεατρικό έργο στο γράψιμο του οποίου συμμετείχε και ο πρωταγωνιστής της, Γιόχαν Χέλντενμπεργκ, δίνει την ευκαιρία στο σκηνοθέτη να καταπιαστεί όχι μόνο με το θέμα του έρωτα και της απώλειας αλλά και της πίστης και της ενοχής.
Ο σκηνοθέτης δεν ακολουθεί τη γραμμική, χρονολογική αφήγηση, προτιμώντας άλλοτε να κάνει συχνά φλας-μπακ σε διάφορες περιόδους στο παρελθόν και άλλοτε να παρουσιάζει ελλειπτικά τις επιμέρους σκηνές, τις οποίες όμως δεν αποφεύγει να ενσταλάζει με άφθονη συγκίνηση, χωρίς όμως να φτάνει στον ανυπόφορο μελοδραματισμό. Στοιχείο που πετυχαίνει χάρη στις τακτικές εναλλαγές των σκηνών και τις σωστές παρεμβολές στο παρελθόν για να σπάσει τη συναισθηματική φόρτιση.
Η ταινία του περιέχει όμορφες, χαρούμενες σκηνές, όπως αυτές των τραγουδιών και της μουσικής σε στιλ αμερικανικού «κάντρι», ή τις σκηνές του σεξ ανάμεσα στον Ντιντιέ και την Ελίζ (σε μια από αυτές βλέπουμε τη γεμάτη τατουάζ Ελίζ με μπικίνι στα χρώματα της αμερικανικής σημαίας, πρόκληση για τον αμερικανόπληκτο Ντιντιέ), ή εκείνες που παρουσιάζουν το διαφορετικό τρόπο ζωής στην Αμερική (από εκείνη του προέδρου Μπους να μιλά στις τηλεοπτικές οθόνες ώς τη σκηνή με τον Ντιντιέ να φαντάζεται μια ουτοπιστική Αμερική).
Χωρίς να ξεχνάμε ορισμένες συμβολικές σκηνές όπως εκείνη με τον Ντιντιέ να προσπαθεί να εξηγήσει στην ετοιμοθάνατη κόρη του πως το νεκρό πουλί που σκοτώθηκε χτυπώντας στο τζάμι της βεράντας τους δεν μετατρέπεται σε αστέρι, μια και πέρα από το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα.
Στα συν της ταινίας οι πολύ καλές ερμηνείες και των δύο πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα της Βέρλε Μπέτενς, που δίνει με την ίδια δύναμη και αίσθημα τόσο τη νεαρή, ερωτευμένη με πάθος Ελίζ όσο και την αργότερα βασανισμένη μητέρα που προσπαθεί μάταια να βρει λυτρωμό στην πίστη. Σπάνια ο κινηματογράφος μάς έχει δώσει μια τόσο έντονη και εικαστικά συναρπαστική εικόνα τόσο της χαράς και της απόλαυσης όσο και του πόνου και της δυστυχίας της ανθρώπινης ζωής.(Ελευθεροτυπία)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου