Προβολή 22/11 : Χωρίς Αγάπη

22/11 7.30 Χωρίς Αγάπη 

του Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ

 

Ρωσογαλλική ταινία  του Αντρέι Σβιάνγκιντσεφ με τους: Μαριάνα Σπίβακ, Αλεξέι Ροζίν, Ντάρια Πισάρεβα

 Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο 70ο Φεστιβάλ Καννών 2017

Σύνοψη : Βρισκόμαστε στη σύγχρονη Ρωσία. Ο Αλιόσα είναι ένα ντροπαλό, δυστυχισμένο 12χρονο παιδί, που ζει με τους γονείς του. Κανείς τους δεν έχει χρόνο για αυτόν. Ετοιμάζονται να χωρίσουν. Ο καθένας έχει φτιάξει τη δική του ζωή, που δεν τον περιλαμβάνει. Ο καθένας ζητά από τον άλλο να πάρει μαζί του τον Αλιόσα. Γιατί κατά βάθος κανένας τους δεν τον θέλει. Δεν τον ήθελε ποτέ. Κατά τη διάρκεια ενός βίαιου τσακωμού τους, το παιδί εξαφανίζεται. Ξεκινά μια τεράστια έρευνα για να βρεθεί, κάτι που αντί να φέρει κοντά τους δύο γονείς, τους απομακρύνει ακόμη περισσότερο.

Κριτικές :  

Ο Αντρέι Ζβγιάγκιντσεφ ανασυνθέτει με μοναδική σκηνοθετική μαεστρία ένα συναρπαστικό μοιρολόι για τη Ρωσία σήμερα, έντονο και βραδυφλεγές, λυρικό και υπόκωφα απεγνωσμένο. (Τα Νέα/Καπράνος)

 Ο Αντρέι Ζβιάνγκιντζεφ στήνει τρομερές σκηνές, κάτι που υποψιάζεσαι ότι θα κάνει βλέποντας την εισαγωγή της ταινίας, μια σειρά από κάδρα χιονισμένων τοπίων - νεκρής φύσης. Πολύ απλά καθηλώνεσαι.(Το Βήμα/Ζουμπουλάκης)

 Με μεθοδικότητα, με ένα απλό στιλ (που θυμίζει τις ταινίες του Μπέργκμαν), από το οποίο όμως δεν λείπει και ένας λυρισμός (ιδιαίτερα στις σκηνές που εκτυλίσσονται στη φύση, στο χιονισμένο δάσος, στο ποτάμι όπου βρίσκει στην αρχή καταφύγιο το αγόρι), ο Ζβιαγκίντσεβ αφηγείται το συναρπαστικό αυτό δράμα του.(Enetpress/Μικελίδης)

 Το Χωρίς Αγάπη ξετινάζει τα πάντα, από τον χριστιανισμό και τον νεοπλουτισμό ως τον άρρητο καπιταλισμό και τη σκιά του κομμουνισμού.(LIFO/Κουτσογιαννόπουλος)

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Θα ήθελα να παραλληλίσω το «Χωρίς Αγάπη» με το «Σκηνές από ένα Γάμο» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, τοποθετημένο σε διαφορετική χρονική περίοδο με διαφορετικούς χαρακτήρες: κοινοί αστοί στερούμενοι της αυτογνωσίας, ένα μέσο σύγχρονο ζευγάρι.
Ένας άντρας και μια γυναίκα που δεν αντέχουν πια ο ένας τον άλλον, περνούν από ένα δύσκολο διαζύγιο. Θέλουν να γυρίσουν τη σελίδα, να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή με νέους συντρόφους και νέα συναισθήματα – ζωές γεμάτες υπόσχεση.
Οι προηγούμενες εμπειρίες τους, τους έχουν αποκαρδιώσει, αλλά νοιώθουν σίγουροι για το μέλλον. Το μόνο που απομένει είναι να  λυθεί το θέμα του γιου της, του Αλιόσα, ένος ξένου και για τους δύο, που βρίσκεται να παρακολουθεί τους γονείς του να προσπαθούν να τον ξεφορτωθούν. «Θα αλλάξω, δε θα επαναλάβω τα ίδια λάθη, θα ξεκινήσω από την αρχή. Αυτές είναι σκέψεις ανθρώπων που κατηγορούν τους άλλους για το φιάσκο της ζωής τους. Στο τέλος, το μόνο που μπορείς τελικά να αλλάξεις είναι ο εαυτός σου. Μόνο ένα τραγικός χαμός ίσως θα το επέτρεπε αυτό να συμβεί.
Η μεταμοντέρνα εποχή μας είναι μια μεταβιομηχανική κοινωνία με συνεχή ροή πληροφορίας αποδεχόμενη από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για άλλους άνθρωπους, παρά μόνο τους βλέπουν ως το μέσο για κάποιο σκοπό. Στις μέρες μας ισχύει το «ο καθένας για τον εαυτό του». Ο μόνος τρόπος διεξόδου από αυτή την αδιαφορία είναι η αφοσίωση στους άλλους, ακόμη και ξένους, όπως οι εθελοντές που αναζητούν το χαμένο παιδί, χωρίς καμία υπόσχεση για ανταμοιβή, σα να ήταν το νόημα της ζωής. Κάθε πράξη αποκτά νόημα. Είναι απλά το μέσο καταπολέμησης της απανθρωπιάς και της αποδιοργάνωσης του κόσμου.

- Αντρέι ΖΒΙΑΝΓΚΙΝΤΣΕΦ

Βιογραφία - Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ

Ο Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ γεννήθηκε στη Σιβηρία. Το 1984, σε ηλικία 20 ετών, αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Νοβοσίμπιρσκ ως ηθοποιός. Συνέχισε τις σπουδές του στη Μόσχα, στη Ρωσική Ακαδημία Θεατρικών Τεχνών έως το 1990. Το 2000 ξεκίνησε να εργάζεται για τον τηλεοπτικό σταθμό REN TV και σκηνοθέτησε τρία επεισόδια για τη σειρά The Black Room.

Το 2003, σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του « Η Επιστροφή», που απέσπασε αμέτρητα βραβεία, μεταξύ άλλων και το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Η δεύτερη ταινία του «Η Αποξένωση», έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών, το 2007. Το 2008 σκηνοθέτησε το «Apocrypha», ένα μικρό τμήμα του New York, I Love You. Το «Apocrypha» δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην κινηματογραφική εκδοχή της ταινίας, συμπεριλαμβάνεται μόνο στο DVD.

Η ταινία του «Elena», έκανε πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών το 2011, όπου κι απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Το  «Λεβιάθαν»
προβλήθηκε για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του 64^ου Φεστιβάλ Καννών το 2014, όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου. Επίσης  ήταν η πρώτη Ρωσική ταινία που απέσπασε Χρυσή Σφαίρα μετά το 1969, ενώ ήταν και υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.  

Φιλμογραφία

Λεβιάθαν (Leviafan - Leviathan) (2014)
Elena (2011)
Izgnanie - Η Αποξένωση (2007)
Vozvrashchenie - Η Επιστροφή (2003)