Προβολή 14/11 : Ψυχρός Πόλεμος

Ψυχρός Πόλεμος
Zimna Wojna / Cold War

 Α/Μ | Διάρκεια: 84'

Πολωνική ταινία, σκηνοθεσία Πάβελ Παβλικόφσκι με τους: Τζοάνα Κούλιγκ, Τομάς Κοτ, Άγκατα Κουλέσα

 Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών 2018 και η επίσημη πρόταση της Πολωνίας για το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

 Στην επαρχιακή Πολωνία του 1949 ο μουσικοσυνθέτης Βίκτορ γνωρίζει τη νεαρή, δυναμική και φιλόδοξη τραγουδίστρια Ζούλα, την οποία ερωτεύεται. Στη σκιά του Ψυχρού Πολέμου και για τα επόμενα 15 χρόνια, η παθιασμένη σχέση τους θα τους οδηγήσει στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στο Σπλιτ και πίσω στην Πολωνία, σταθμούς ενός αιώνιου και αδύνατου έρωτα.

Κριτικές : 

 Αν ο Πάβελ Παβλικόφσκι ήθελε να μεταφέρει όλη την ταραγμένη, παράλογη, στιγματισμένη από μικρές και μεγάλες τραγωδίες ιστορία του Ψυχρού Πολέμου μέσα στην ερωτική ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων, το κάνει με τον ωραιότερο τρόπο καθώς το ασπρόμαυρο τετράγωνο κάδρο που αγαπήθηκε τόσο στην «Ida» γίνεται και εδώ ο περιορισμένος, ασφυκτικός, μαζί ρομαντικός και όμως κλειστοφοβικός χώρος μέσα στον οποίο η Ζούλα και ο Βίκτορ θα ανακαλύψουν πως, ενώ δεν μπορούν να ζήσουν μαζί, είναι αδύνατον να ζήσουν χωριστά.Flix

Απροκάλυπτα μελαγχολικός, ελλειπτικά μονταρισμένος και αιθέριος στα 88 λεπτά της διάρκειάς του, ο μεταξένιος Ψυχρός Πόλεμος βγάζει συνεχώς στην επιφάνεια τον τραχύ πυρήνα του, μιλώντας για τα σύνορα του έρωτα σε μια νοσηρή ιστορική περίοδο. Πηγή: www.lifo.gr

Απροκάλυπτα μελαγχολικός, ελλειπτικά μονταρισμένος και αιθέριος στα 88 λεπτά της διάρκειάς του, ο μεταξένιος Ψυχρός Πόλεμος βγάζει συνεχώς στην επιφάνεια τον τραχύ πυρήνα του, μιλώντας για τα σύνορα του έρωτα σε μια νοσηρή ιστορική περίοδο. LIFO

  Ασπρόμαυρο, εσωτερικά στημένο, αλλά με μια αφήγηση που σε παγιδεύει από το πρώτο λεπτό, το φιλμ του Παβλικόφσκι στέκει ως μια ελεγεία για το όνειρο της ενωμένης ευρώπης. Κανάλι Ενα

 Όπως και στην «Ida» (αλίμονο…), έτσι κι εδώ η γυναικεία ερμηνεία είναι εκείνη που οδηγεί την ταινία. Σαν ένα φυσικό ηφαίστειο γυναικείας πουτανιάς, αθωότητας και κυνισμού, η Γιοάνα Κούλιγκ (ελάχιστοι ίσως τη θυμηθούν από μια σύντομη εμφάνιση σκηνής τραγουδιού στην «Ida») ξεσπά ενεργειακά στην οθόνη και παίρνει επάνω στους ώμους της το μισό έργο, σχεδόν θυμίζοντας τη «στοιχειωμένη» παρουσία χαρμολύπης, απογοήτευσης και ανασφάλειας της Ζαν Μορό στο «Ασανσέρ για Δολοφόνους» (1958), με την πίκρα της σύνθεσης του «Dwa Serduszka, Cztery Oczy» να γίνεται ένα παντοτινό leitmotiv. Freecinema